Sehzade Cihangir syn Sulejmana.

Cihangir - (pierwszy książę o tym imieniu, każdy następny był nazywany na jego cześć. Jego imię oznacza władca świata) urodzony prawdopodobnie 9 grudnia 1531 roku jako najmłodszy syn Sulejmana i Hurrem (przynajmniej znany). Zmarł 27 listopada 1553 roku w Aleppo. Cihangir urodził się z deformacją ciała (miał garba), a jego niedoskonałości uciskały na rozrastające się płuca, co prowadziło do bezdechów. Wiadomo również, iż Cihangir był bardzo wrażliwy i emocjonalny. Choroba księcia, nie przeszkadzała mu jednak w zdobywaniu wiedzy. Interesował się kaligrafią, historią, poezją oraz władał płynnie Perskim i Greckim. Jest uznawany za najzdolniejszego syna Sulejmana, jednak jego kalectwo zdyskwalifikowało go do możliwości objęcia tronu. Książę miał chodzić wiecznie pochylony, nie był w stanie unieść miecza oraz nie mógł galopować ( niektórzy twierdzą, iż nie potrafił się utrzymać w siodle).
Sulejman patrzył na swego syna jak na wiecznie małego księcia; można powiedzieć z litością, zaś w swoich wierszach nie raz pisał, że choremu synowi nieba by przychylił. Z kolei jego traktowanie przez Hurrem ma różne wersje, jedna mówi, iż nim pomiatała i traktowała po macoszemu, ale wymagała od reszty swoich dzieci dobrego, bądź neutralnego traktowania Cihangira. Druga, iż traktowała go tak w momentach, gdy przebywali w otoczeniu obcych, a kiedy zostawali sam na sam, była dla niego bardzo troskliwa.
Wiadomo, iż psychicznie, źle znosiła chorobę syna, wzruszała ją jego miłość do Ojca oraz cieszyła się z jego sukcesów. Mihrimah była powierniczką sekretów Cihangira i najlepszą przyjaciółką. Najukochańszymi braćmi Cihangira byli Mehmed i Mustafa. Mehmed zmarł szybko, gdy Cihangir był jeszcze dzieckiem, miał zareagować na to bardzo emocjonalnie, jednak Mustafa miał poświęcić mu dużo czasu i Cihangir szybko o wszystkim zapomniał. Mustafa zauważył, iż po śmierci Mehmeda, Cihangir całkowicie mu zaufał i pomimo dobrych kontaktów, trochę nim manipulował, jednak nie udało mu się nigdy zrobić tego do końca. Cihangir, niezależnie od sytuacji, stał zawsze murem za Ojcem, nie chciał być nawet podejrzewany o zdradę, a co dopiero osądzany. Bajazyd nie widział w nim zagrożenia i traktował go raczej bardziej neutralnie, nie okazywał mu nadmiernej miłości, ale też bardzo nim nie gardził. Z kolei Selim miał wyśmiewać się z młodszego brata i doprowadzać go do łez.
                                                                                    Cihangir na jesień 1553 objął prowincję -

Aleppo - gdzie sprawował władzę aż do śmierci.  Oprócz tego miał być bardzo nieśmiały, niektórzy uważają, iż bał się ludzi. Cihangir zmarł ok. 2 miesiące po śmierci Mustafy. Rozpowszechniła się teza, iż zmarł z żalu po ukochanym bracie, jednak według historyków, książę mógł przedawkować leki z powodu ogromnych bólów, które były związane z jego chorobą, bądź też zmarł we śnie, gdy dostał kolejnego ataku bezdechu i nie był w stanie nabrać powietrza więc się po prostu udusił. Został pochowany w meczecie Sehzadebasi, obok ukochanego, zmarłego 9 lat wcześniej Mehmeda (niektórzy twierdzą, iż takie było życzenie Cihangira). Sulejman nakazał wybudować meczet z widokiem na Bosfor (podobno Cihangir uwielbiał patrzyć na Bosfor), na jego cześć.



Rozpowszechniła się teza, iż Cihangir nie był podobny ani do Ojca, ani do matki i miał być wynikiem romansu Hurrem, gdyż wielki padyszach nie mógł mieć takiego syna. Co jednak nie było prawdą. w
Według przekazań haremowych, Cihangir miał odziedziczyć oczy po matce (miał być zielonookim chłopcem), możliwe iż był blondynem, bądź szatynem. Po Ojcu miał odziedziczyć rysy twarzy oraz Orli nos.

* Cihangir był samotnikiem, nie miał zbyt wiele przyjaciół.
* Pisał wiersze pod pseudonimem Zarifi
* Mustafa miał mu sprowadzać różne narkotyki na złagodzenie bóli.
* Możliwe, iż pod koniec życia uzależnił się od Opium, gdyż bóle miały się nasilić, a on przyjmował większe dawki, które doprowadziły go do uzależnienia i kiedy tylko poczuł delikatny ból, miał połykać kolejną dawkę.
* Możliwe, iż został zmuszony do oglądania egzekucji Mustafy.
* Selim miał mu podać Haszysz po egzekucji brata, by ten odleciał.
* Prawdopodobnie nie miał dzieci, bądź miał syna Muse, bądź Mustafe.

Miłość Cihangira

Wielką miłością księcia miała być Nar - piękna nałożnica, którą miał otrzymać od matki w dniu 20 urodzin. Od pierwszej spędzonej z dziewczyną nocy, Cihangir miał po za nią świata nie widzieć, co więcej kiedy Aga haremowy oskarżył Nar o kradzież koli Hurrem, ta rozwścieczona tą informacją nakazała uwięzić Nar w lochu, a następnie ściąć.Kiedy Cihangir się o tym dowiedział, miał świadomość, że z matką nie wygra. Nie wiedział czy dziewczyna ukradła tą kolię, czy też nie, ale liczyły się dla niego uczucia do Nar i dzięki swojemu jubilerskiemu talentowi, który odziedziczył po Ojcu perfekcyjnie podrobił kolię Hurrem i oddał jej ją w dniu, kiedy mieli ściąć Nar, mówiąc, iż znalazł ozdobę w ogrodzie. Miał pisać jej mnóstwo listów, a ona nie do końca zdawała sobie sprawę z uczuć księcia, gdyż ten nigdy się z nich nie zwierzał, był zamknięty w sobie. Jednak pewnego dnia otrzymała list, który zawierał wyznanie miłosne Cihangira do niej. Od tej pory miała się zacząć ich wielka miłość, Cihangir podobno nie chciał już innych nałożnic i wzywał do komnaty tylko Nar. Jeżeli prawdopodobieństwo, iż Cihangir miał syna Muse/Mustafę jest prawdziwe, to mówi się, iż właśnie Nar miała być jego matką. Nar zmarła ok. 2 miesięcy przed śmiercią Cihangira na Ospę. Hurrem podobno wzięła udział w pogrzebie (w sensie takim, jak modlono się nad trumną zmarłych, zanim wyniesiono ją za bramy pałacu. W samej ceremonii pogrzebowej nie brała udziału), a nawet ukłonić się przed jej trumną, w uznaniu i szacunku za miłość jaką obdarzyła jej syna. Z kolei Cihangir podobno odnalazł prawdziwą kolię Hurrem i położył, bądź włożył ją do grobu Nar.

Cihangir podobnież miał być wcześniej zauroczony w jednej ze służek swojej matki, a ona w nim i bardzo chciała się z nim związać, jednak książę ją odrzucał,  aczkolwiek obdarowywał różnymi prezentami i traktował jak swoją siostrę - Mihrimah. Hurrem na prośbę swojej oddanej służki, wysłała ją do komnaty Cihangira, jednak ten miał się bardzo zdenerwować na matkę i wyrzucił dziewczynę za drzwi. Następnie przeprosił dziewczynę i matkę za swoje zachowanie. Hurrem nie zmusiła syna do przyjęcia służki, zrozumiała, iż jej nie chce. I tak służka Hurrem służyła jej, aż do śmierci.