Kobiety Osmana II

Fatma Zuleyha Hatun - urodzona w 1604 roku, pierwsza żona Osmana II. Datę ich ślubu przypisuje się na początek stycznia 1621 roku. Pochodziła z terenów dzisiejszej Albanii, ze szlacheckiej rodziny. Ciężko powiedzieć cokolwiek na temat jej związku z Osmanem, gdyż nie zachowało się kompletnie nic na temat tego, jak była przez niego traktowana. Ogólnie jest to kobieta bardzo często zapomniana, bądź omijana. Pierwsza wzmianka o niej to ślub z Osmanem, następna mówi, iż  po zabójstwie Osmana, dokładniej w 1625 roku , trafiła do sułtanki Hanzade. Sułtanka ta miała mieć z nią dobry kontakt, a nawet bardzo ją szanowała. Kolejną wzmianką jest list Księcia Bayezid'a, w którym to wciąż zwracał się do niej: "Fatma Hazretleri". Ostatnią wzmianką o niej jest raport weneckiego posła Giovanni Soranzo: "Mieszkając w pałacu siostry zamordowanego sułtana Osmana, pierwsza Albańska żona Zulaik zmarła w pierwszym tygodniu października. Kondukt pogrzebowy był godny księżniczki, uczestniczyli w nim nawet goście z Albanii. Jak słyszeliśmy była to szlachetna kobieta rozdawała złoto ubogim i fundowała studnie." ~~1642 
Dzieci:
Sehzade Orhan - 1622-? * Istnienie niepewne. Przypisany do dwóch matek.

Ayse Haseki Sultan - urodzona w 1605 roku, jako wnuczka Petreva Mehmeda Paszy oraz prawnuczka, bądź praprawnuczka Hatice Sultan - córki Selima I Groźnego. Wzmianki haremowe zarejestrowały ją już w 1619 roku. Miała być kobietą dość mądrą rozkochała w sobie Osmana do tego stopnia, iż jej jako jedynej nadał zaszczytny tytuł Haseki. Miała być szanowaną kobietą, która była dość lubiana w haremie. Jej ślub z sułtanem określany jest na 24 styczeń 1621. Ostatni raz w rejestrze widnieje w roku 1640, co wykazuje iż nigdy nie opuściła Topkapi.

Dzieci: 
Sehzade Orhan - 1622-?  * Istnienie niepewne. Przypisany do dwóch matek.
Sehzade Ahmed - ?-? możliwie 1703, istnienie mało prawdopodobne. 


Akile Rukiya Hanim - urodzona 1606 roku, jako córka szejchuislama Esada Mehmeda Efendiego.

 Poślubiła Osmana 16 lutego 1622 roku. Jej ślub z sułtanem wywołał fale oburzenia wśród poddanych, którzy krytykowali to za pogwałcenie tradycji. Jako, że była wolną muzułmanką, nigdy nie trafiła do haremu, miała żyć na uboczu w tzw. osobnym pałacyku. Ten ślub był zagraniem czysto politycznym, aby przeciągnąć jej ojca na swą stronę. Jako, iż była wykorzystana w ten sposób przez Osmana, nigdy nie była przez niego kochana, czy uwielbiana. Jej ciąża była czystym przypadkiem i można rzec; nie do końca chcianym. Zaszła w ciążę w swą noc poślubną, gdyż to najprawdopodobniej było ich jedyne zbliżenie. Po śmierci Osmana oraz jej dzieci w 1627 roku, wbrew zakazom poślubiła niejakiego Ganizade Nadira Efendiego, a jej dalsze losy pozostały nieznane.
Dzieci: 
Sehzade Mustafa - listopad 1622 - 1623
Zeynep Sultan - listopad 1622 - 1623 bądź 1703



Meylisah Hatun - urodzona w 1604 roku na terenach dzisiejszej Serbii. W jednej wersji miała być prezentem od matki,zaś w drugiej zwykłą niewolnicą, znalezioną na targu. Jest określana jako inteligentna kobieta szczególnie zafascynowana kulturą, a zwłaszcza malarstwem poezją i muzyką. Miała spędzać z sułtanem długie godziny na rozmowach. Osman uwielbiał z nią rozmawiać, szczególnie na tematy ambitne oraz o planach na przyszłość. Oboje mieli być marzycielami, przez co ich rozmowa często miała schodzić na to, co mogłoby się wydarzyć w przyszłości. Jest opisywana, jako najukochańsza kobieta Osmana, jednak w porównaniu do poprzednich jego kobiet - ślubu z nią nie miał. Po śmierci Osmana została wyrzucona z haremu do starego pałacu. gdzie miała dokonać żywota w 1631 roku. Niektórzy spekulują, iż popełniła samobójstwo z żalu po Osmanie oraz dziecku, jak i z samotności, która miała jej strasznie tam doskwierać.
Dzieci:
Sehzade Omer - 20.10.1621-1622

Gulfem Hatun

Urodziła się prawdopodobnie w 1492/7 roku na Sycylii, bądź Czarnogórze. Istnieje również teoria, iż pochodziła z ziem Polskich. Najprawdopodobniej miała na imię Rosalina. Inne wersje mówią, że była binti Abdullah - czyli córką Abdullaha. Jednakże na jej grobie widnieje napis: "Hatun Binti Abdurraham" - co oznacza, iż była córką Chrześcijanina nawróconego na Islam. Kolejna wersja mówi, iż Gulfem miała być córką Albańskiego bey'a i nazywała się Ayse. Yılmaz Öztun z kolei twierdzi, że była córką niejakiego księcia Murada. Żoną Sulejmana stała się w 1511 roku. W 1521 roku urodziła syna - księcia Murada. Jej radość nie trwała długo, albowiem 12 października 1521 roku zmarł. Wstępując do pałacu otrzymała imię Babe, z kolei po narodzinach syna otrzymała od Sulejmana imię Gulfem, oznaczające róża. Po śmierci syna odsunęła się w cień nigdy więcej, nie wchodząc do alkowy sułtana. Wiadomo, iż miała bardzo dobre relacje z Valide Sultan, dzięki której została  w

Topkapi, żyjąc dość skromnie. Istnieją pogłoski, iż otrzymywała 150 akcze dziennie. Gulfem zapragnęła wybudować swój własny meczet. Zmarła w 1561/2. Według jednej z  legend, zginęła w wyniku próby morderstwa Sulejmana, zaś druga mówi, że Gulfem próbowała zdobyć fundusze na budowę meczetu. Miała zapewnić nałożnicy noc z sułtanem w zamian za pieniądze, jednak Sulejman dowiedział się o wszystkim i nakazał ją stracić. Została pochowana w Gulfem Hatun Meczet.
Meczet Gulfem spalił się w 1850 roku wraz z najbliższą okolicą. Po 9 latach od pożaru odbudowano szkołę, jednak samą świątynię, jak i grobowiec, niestety nie. Do dnia dzisiejszego przetrwał jedynie jej grób, na którym zostało zapisane "męczennik".
Jest opisywana jako czarnowłosa kobieta o smutnym wyglądzie. Może to oznaczać jedynie żałobę po swym dziecku, którą miała nosić już do końca życia.
 *W archiwum Topkapi zachował się fragment listu Gulfem do Księcia Bajazyda: "Twój ojciec jest stary i chory. Odciął się od dobra.... Nie jest godny Ciebie".

Sultan Abdulhamid II

Abdulhamid II urodził się 21 września 1842 w Stambule jako syn sułtana Abdulmecida i Tirimujganem Kadinefendim. Gdy miał 10 lat jego matka zmarła, a on został przygarnięty przez kolejna żonę jego ojca Rahime  Perestu, która następnie stała się jego Valide Sultan. Abdulhamid miał wielki dar do stolarstwa. Robił wspaniałe meble, które zachowały się do dnia dzisiejszego i obecnie znajdują się w pałacu Yildiz. Oprócz stolarstwa interesował się muzyką, a szczególnie operą oraz  teatrem. Był częstym gościem przeróżnych spektakli operowych. Kolejnym zainteresowaniem Abdulhamid'a były podróże, gdy był księciem, towarzyszył swemu wujowi Abdulazizowi, podczas wizyty w  Paryżu ( 30.06-10.07.1867), w Londynie (12-23.07.1867), w Wiedniu (28-30.07.1867) oraz kilku innych miastach Europy: m.in. na Węgrzech. Abdulhamid był wysokim mężczyzną o

ciemnej cerze, długim nosie, kręconej brodzie i piwnych oczach. Był intelektualistą, dość jasno określającym swe decyzje oraz cierpliwym słuchaczem. Oprócz tego, zaliczał się do osób bardzo religijnych i pracowitych. Jego córka Ayse mówiła: "Ojciec modli się pięć razy dziennie. Zawsze podczas Ramadanu odczytuje Koran w Meczecie Sulejmana Wspaniałego. Tata wpaja nam wartości religijne i ważność modlitw". Miał pracować po 16 godzin dziennie. W dni wolne poświęcał się swoim zainteresowaniom. Spędzał czas dość aktywnie, głównie na strzelaniu, jeździectwie, pływaniu, zapasach oraz szermierce. Abdulhamid był bardzo oczytanym człowiekiem, specjalnie dla niego przetłumaczono ok. 6 tysięcy książek. Najbardziej lubił thrillery, a jego ulubioną książką, był Sherlock. Ayse o ojcu: Zabrakło tacie miejsca w pałacowej bibliotece. Zaangażował nowy pokój, gdzie umieścił około 500-600 książek, podobnych do Sherlock'a - jego ulubionej książki." Aktualnie książki Abdulhamid'a znajdują się w bibliotece Uniwersyteckiej Rare Books.  Uwielbiał Kawę, jego córka wspominała: " Mój tata uwielbia Kawę. Pije, jednak tylko z Jemenu. Spożywał ją 6-7 razy dziennie, najbardziej uwielbia, gdy parzy mu ją książę Halil"  Otrzymał dwa

przydomki w Europie: Red Sultan (Krwiożerczy sułtan) oraz w Imperium: Ulu Hakan (Zaszczytny tytuł). Abdullahmid miał 13 kobiet i siedemnaście dzieci. Zmarł 10 lutego 1918 roku z przyczyn nieznanych.