Kaya Sultan, Raziye Sultan, Nuriye Gul Sultan, Fatma Nur Sultan

Kaya Sultan - urodzona w 1633 roku, zmarła w 1659 roku, jako córka Murada IV. Została wydana za mąż za Melek Ahmeda Paszę w wieku 13 lat.
Często brała leki uspokajające, gdyż śniły się jej koszmary m.in. koszmar odnośnie jej dziadka Ahmeda I (którego swoją drogą nigdy nie poznała), który miał składać jej błogosławieństwo w ogrodach Topkapi, a gdy to robił jej twarz zalewała się krwią. Kaya stała się po tym śnie bardzo pobożna, codziennie wysyłała datki dla Mekki i Medyny. 26 dni po jej śnie rozpoczął się poród. Urodziła córkę i zmarła w wieku 26 lat po urodzeniu dziecka. Są dwie wersje jej śmierci; jedna mówi o komplikacjach poporodowych, jako że miała nie wydalić łożyska i doznać zakażenia, po czym nie było ratunku. Inna wersja mówi, iż zaraz po tym jak zorientowali się, że nie wydaliła łożyska chciano przeprowadzić operację, jednak początkowo nie uzyskali zgody, a gdy w końcu ją otrzymali podobno zamiast łożyska wyciągnięto jej narządy wewnętrzne. Rzekomo przez trzy dni i noce miała znosić tortury spowodowane próbą wydostania z niej łożyska m.in. potrząsanie, umieszczenie w beczce pełnej miodu, kwiatu pomarańczy i wody, aż w końcu czwartego dnia od porodu jeden ze służących dokonał "operacji", dzięki której najpewniej wyciągnął wątrobę w wyniku czego zmarła. Kaya była początkowo bardzo uprzedzona do męża, w noc poślubną miała zaatakować go sztyletem. Później przekonała się do niego i odegrała ważną rolę w jego polityce. Bardzo często go finansowała. Ahmed po jej śmierci miał bardzo się załamać i rzucić na jej trumnę, strasznie szlochając i nie chciał pozwolić na jej pochówek. Istnieje teza, iż została upokorzona i wcielona do haremu swego wuja Ibrahima i musiała usługiwać jego konkubinom. Po jej śmierci Mehmed Koprulu nakazał przejęcie wielkiej fortuny (gdyż Kaya należała do jednych z najbogatszych sułtanek), pomimo iż wciąż żyli jej mąż i córka. Po jej śmierci, Ahmeda ożeniono ponownie z Fatmą - jej ciotką. Została pochowana w grobowcu Ibrahima I

Evliya Celebi (1611-1682) - w swej książce poświęcił jej cały rozdział .

Raziye Sultan - urodziła się najpewniej w 1525 r. w Stambule jako córka Sułtana Sulejmana i Mahidevran Sultan. Według jednej tezy urodziła się trzy miesiące po narodzinach księcia Bajazyda, z czego wynika, że dziewczynka mogła urodzić się na przełomie października-listopada, bądź w listopadzie, gdyż przypuszczalny miesiąc narodzin Bajazyda przypada na sierpień. Raziye uchodziła za bardzo piękną kobietę, o delikatnej cerze i delikatnym charakterze. Sułtanka zbierała komplementy, dotyczące urody, co denerwowało jej macochę. Hurrem szybko wydała dziewczynkę za mąż za wybitnego poetę i jednocześnie współpracownika Księcia Mustafy, którym byl Taslicali Yahya Bey. Wbrew pozorom ich małżeństwo mimo, iż zostało wymuszone należało do bardzo udanych. Urodziła dwie córki Elif i Safiye. Zmarła w 1570 lub 1571 roku na gruźlice. Została pochowana w grobowcu brata mlecznego jej ojca - Yahyi Efendiego.  

Nuriye Gul Sultan - nie jest znana data jej narodzin, jednak historycy spekulują nad datami 1518 - 1520, bądź 1522 - 1526. Jej istnienie jest również bardzo niepewne. Zachowały się jedynie przekazy i legendy, iż była córką Sulejmana Wspaniałego i jego węgierskiej niewolnicy Gulsah Hatun.  Wszystkie przekazy natomiast mówią, iż zmarła w wieku 3 lat wraz z matką zepchnięta z urwiska do morza, bądź została uduszona siecią wędkarską. Jednak Gulsah Hatun miała umrzeć 28 grudnia 1529 roku w Belgradzie, co wyklucza zrzucenie do morza. 

Fatma Nur Sultan - data jej narodzin jest nieznana, najczęstsza mówi, iż została urodzona w 1516 roku, jako córka Sulejmana Wspaniałego i Fülane Hatun. Według jednej wersji urodziła się w kwietniu. Istnieje kilka wersji dotyczących jej życia. Pierwsza mówi, że Fatma żyła zawsze w cieniu swej przyrodniej siostry - Mihrimah - i nigdy nie wyszła za mąż. Druga mówi, iż została żoną Sinana Paszy wielkiej miłości swej siostry. Miała z nim trójkę dzieci: Nilufer, Halil i nieznane dziecko. Zmarła w 1550 roku. Trzecia wersja mówi, że zmarła, jako kilkuletnia dziewczynka. Najpewniejszą wersją odnośnie córki Fulane, jest jednak ta pierwsza. Pozostałe teorie mogą być zespoleniem kilku dziewczyn. Trzecia wersja, którą podałam, według niektórych może być opisem Ayse Sultan - córki Hurrem Sultan.

Halime Sultan

Halime Sultan urodziła się ok. 1571, bądź 1576 roku. Nie ma zbyt dużo dowodów na jej pochodzenie, jednak uważa się, iż była pochodzenia kaukaskiego, możliwe iż zachodniego(Abchazja) bułgarskiego, bądź albańskiego. Jej wcześniejsze imię jest również nie znane, jednak istnieją spekulację, iż mogła nazywać się Altunsah. Nieoficjalnie mówi się także, iż mogła być spokrewniona z Mahfiruze Sultan, poprzez jej ojca, który miał być Beyem, daleko spokrewnionym z wspomnianą powyżej sułtanką. Do niedawna nie było znane jej imię. W starszych zbiorach można spotkać się jedynie z określeniem: "Matka szalonego padyszacha", "Fulane", "Matka Mustafy" oraz nadanego jej przez historyków imienia "Fuld". Nie wiadomo kiedy dokładnie trafiła do haremu i jak wyglądało jej życie za czasów panowania Mehmeda III. Niektórzy twierdzą, iż mogła być nieoficjalną Haseki Mehmeda, jednak brak na to dowodów. Istnieją doniesienia, iż po śmierci Mahmuda otrzymywała 100 aspersów dziennie. Interesowała się astrologią oraz czarami. Chciała posadzić na tronie Mahmuda, jednak przez babkę (Safiye) jej syn został ostatecznie stracony. Pomimo tego w późniejszym czasie Safiye i Halime miały dobre kontakty, chcąc obalić Ahmeda, a posadzić na tronie Mustafę. Po śmierci Mehmeda III trafiła do starego pałacu. W 1617 roku dzięki współpracy z Kosem, posadzono na tronie jej syna. Stała się Valide Sultan i nieoficjalną regentką, miała otrzymywać  w tym okresie 3000 aspers dziennie.

Po obaleniu Mustafy trafiła ponownie do starego pałacu i otrzymywała w tym czasie 2000 aspers dziennie. Przez pewien czas była uważana za zamieszaną w zabójstwie Osmana II, jednak z biegiem czasu wiadomo, iż Halime była zbyt słaba  w samym haremie, a co dopiero w państwie. Ponowne posadzenie na tronie syna było jej na rękę, jednak nie była tu głównodowodzącą, prawdopodobnie gdyby nie pomoc zięcia - Kara Davuda Paszy i Kosem Sultan, Mustafa nie zasiadłby po raz drugi na tronie. W 1623 Mustafa został po raz drugi obalony, a Halime miała wybłagać życie syna: "Posadźcie na tronie kogo chcecie, lecz darujcie życie mego syna". Ostatecznie życie Mustafy zostało oszczędzone i ponownie trafił do Kafes, a ona sama ponownie do starego pałacu. Śmierć Halime jest równie zagadkowa jak całe jej życie i sama jej postać. Istnieją co najmniej trzy wersje jej śmierci: pierwsza przed synem w 1623, druga po synu za czasów panowania Murada IV, trzecia za czasów panowania Ibrahima I w 1644r. Która wersja by to nie była wiadomo, iż jej pogrzeb był bardzo skromny. Została pochowana w Hagia Sophia.

Dzieci:
- Mahmud: 1587 - 7.06.1603,
- Mustafa: 1591 - 20.01.1639,
- Nieznana z imienia córka:1594 -1678 (Hipotetyczna),
- Nienzana z imienia córka: ? - 1623 (W serialu określana jako Dilruba). 

Osman II

Osman II ur. 3 listopada 1604 roku w Stambule, zmarł 20 maja 1622 w Stambule, jako syn Ahmeda I i Mahfiruze Sultan. Z niewiadomych przyczyn został bardzo szybko odebrany matce i oddany do wychowania służbie. Mahfiruz starała się nawiązywać kontakty z synem, jednak ten zaczął odrzucać matkę, na rzecz jej przeciwniczki - sułtanki Kosem. Możliwe, iż obwiniał matkę za złe stosunki z ojcem. Nie zależało mu na poprawie jej bytu, gdy został sułtanem nie tylko nie wyciągnął jej ze starego pałacu (bądź z wygnania do Edirne), a to właśnie swą mamkę Daye Hatun uczynił Valide. Osman otrzymał bardzo dobre wykształcenie, władał płynie po arabsku, persku, grecku, łacińsku i włosku. Studiował Koran oraz pisał wspaniałe wiersze. Od najmłodszych lat lubował się w koniach, prawdopodobnie jego miłość do koni wywołała w nim Kosem, która równie jak on podziwiała te stworzenia. Jego pierwsze publiczne wystąpienie w siodle zostało zanotowane w roku 1613. Było to czymś nowym, gdyż zwykle małoletni książęta jechali w powozie. Osman popierał rozwój sztuki wojennej, zwłaszcza tych z uwzględnieniem koni. Jego mentor Hoca Omer Efendii wychowywał go głównie na opowieściach o wielkich zdobywcach; takich jak Aleksander Wielki, czy też jego przodek Sulejman Wspaniały, co spowodowało, iż rozmarzony

nastolatek, chciał być jednym z wielkich zdobywców. Osman zasiadł na tronie 26 lutego 1618 roku, w wyniku zamachu stanu i obaleniu jego wuja Mustafy. Na samym początku swego panowania podpisał traktat pokojowy z Safawidami. W 1621 roku Osman wyruszył na wojnę z Polską. Do historii przeszła bitwa pod Cecorą, gdzie zginął Stanisław Żółkiewski. Głowa polskiego hetmana na życzenie sułtana została powieszona nad wejściem do jego pałacu. Kolejna zapisana w historii bitwa, to bitwa pod Chocimem, która zakończyła się klęską wojsk Osmańskich. Załamany Osman popadł w depresje i obłęd. Zaczął obwiniać i prześladować Janczarów. Prawda, co do wojny była zupełnie inna. Co prawda Janczarzy zaczęli się buntować przeciw dalszej wojnie, jednak mieli w tym sporo racji. Osman nie przygotował swego wojska do mroźnych zim w Europie. Podczas jednej nocy zginęło mnóstwo żołnierzy, jak i samych koni, do tego ciągła głodówka jaką zapewnił sułtan swym poddanym, nie powodowała, ani zadowolenia, ani tym bardziej chęci walki. Po powrocie z wojny Osman nakazał zamykać Janczarskie kawiarnie, a następnie przestał wypłacać im należący się żołd. Osman pod sam koniec panowania, chciał udać się na pielgrzymkę, gdzie chciał zebrać wojsko, którym mógłby pozbyć się elitarnych żołnierzy. Kara Davud Pasza przekonał Janczarów do swych racji, ci rozzłoszczeni wtargnęli do pałacu, a następnie udusili go w Yedikule. Odcięte ucho Osmana krążyło po korpusie Janczarów.

Dzieci:
- Omer 20.10.1621-styczeń 1622
- Mustafa listopad 1622, zm. 1623, bądź według mało wiarygodnego źródła 1654 r.
- Zeynep listopad 1622, zm. 1623, bądź według mało wiarygodnego źródła 1703r.
- Nieznany z imienia książę mógł urodzić się 1620 roku, nieznane dalsze losy ostatecznie według mało wiarygodnych źródeł, mógł dożyć dorosłości  i nazywać się Ahmed.
- Nieznany z imienia książę ur. 1622, zmarły krótko po narodzinach.
*Według tureckich  historyków Osman nie pozostawił po sobie żadnego potomka, co oznacza ostatecznie, iż wszystkie dzieci zmarły, nie dożywając dorosłości.




Kobiety:
- Ayse Sultan,
- Ayse Meylisah Sultan,
- Akile Sultan,
- Fatma Sultan,
- Ayse Hanim.

Sultan Ahmed I

Ahmed - ur. 18 kwietnia 1590 roku w Manisie. zmarł 22 listopada 1617 roku. w Stambule. Ahmed urodził się jako czwarty syn - jeszcze księcia Mehmeda. Pierwsze 5 lat spędził w Manisie, następnie jego ojciec Mehmed III zasiadł na tronie. Ahmed jako czwarty syn miał bardzo małe szanse na tron. Mehmed III natomiast uwielbiał swego pierworodnego syna - Selima, w którym widział następce oraz w swoim drugim synu Cihangirze. Rok po przeprowadzce do Stambułu zmarł 15 letni Cihangir, a rok później 20 kwietnia 17 letni Selim. Ahmed uwielbiał spędzać czas z swym starszym bratem Mahmudem. Miała ich łączyć wielka więź. Mahmud został stracony 7 czerwca 1603 roku, w wyniku intrygi jego babki - Safiye Sultan. Ahmed nie mógł pogodzić się z utratą brata, nie zadowalał go również fakt, iż został księciem koronnym. Pół roku po śmierci Mahmuda, zmarł sułtan Mehmed III. Trzynastoletni Ahmed został posadzony na tronie. Ahmed został powstrzymany po objęciu tronu przed zabójstwem brata przez swą matkę - Handan. Lud jak i paszowie zgadzali się o uchronieniu przed śmiercią Mustafy. Głównym powodem oszczędzenia życia brata sułtana, był zbyt młody wiek Ahmeda i brak potomków, obawiano się przerwania linii dynastii. Ahmed był bardzo utalentowanym poetą, pisał wiersze - głównie liryczne i polityczne pod 
pseudonimem Bahti. Jednak był bardzo negatywnie nastawiony do innych typów sztuki, a w szczególności do malarstwa miniaturowego. Był człowiekiem bardzo pobożnym i próbował przywrócić poprzednie,  zasady panujące za czasów Sulejmana Wspaniałego m.in. zakaz spożywania alkoholu, wypłacanie jałmużny biednym oraz obowiązkowe uczestnictwo w piątkowych modłach. Ahmed był człowiekiem szeroko wykształconym, był świetnym szermierem, świetnym jeźdźcem oraz władał biegle w kilku językach.
Ahmed, oszczędzając życie brata wprowadził nowe prawo, podobne do prawa Senioratu, wprowadzonego później. Bracia sułtana zostali skazywani na luksusową klatkę i ochronę do momentu narodzenia się syna sułtana. Po urodzeniu się nowego księcia ochrona braci przestała istnieć, a sułtan jeśli miał taką ochotę, mógł skazać braci na śmierć. Ahmed próbował po narodzinach Osmana zabić brata, co najmniej  dwa razy, przynajmniej tyle zostało zanotowane. Raz przeszkodził mu w tym ostry ból brzucha, a ostatni raz ogromna burza, Ahmed uznał, iż to znak od wszechmogącego, iż nie zgadza się na śmierć Mustafy.

Jak wyglądała złota klatka? Była to specjalnie wydzielona część pałacu początkowo Starego, w późniejszym czasie Topkapi. Był to zespół 2-3, czasem 4 pokoi złączonych razem z zamkniętym wyjściem i jedynie małym otworem, aby dostarczyć tace z posiłkiem i napojem oraz Opium. Książęta zostawali tam zamknięci najczęściej z 2 nałożnicami, które nie miały możliwości zajścia w ciążę. Do ich rozrywki podawano "zabawki" dla dwulatków, które ograniczały ich rozwój. Czy książęta nie wychodzili, jest to dość ciężkie do określenia. Typowo takie było założenie złotych klatek, aby książę nie mógł wychodzić i zdobywać poparcia. Aczkolwiek już w 1604 roku istnieje wspomnienie widoku Handan wraz z pasierbem w karocy. Mustafa zostaje tam opisany jako "Jagnie prowadzone na rzeź", jednak w mało wiarygodnych źródłach znajdują się informacje, iż to nie Mustafa, a Sulejman, który wkrótce później zmarł. ( W innych źródłach istnieją różne wersje, daty śmierci Sulejmana i ogólnie nie ma pewności co do jego istnienia).

Ahmed rozprawił się z buntownikami Jalali. Prowadził wojny z Habsburagmi i Safawidami. Odnowił traktaty handlowe z Francją, Anglią i Wenecją oraz podpisał po raz pierwszy traktat z Holandia.

Ahmed ufundował meczet Sułtan Ahmed, gdzie uczestniczył po raz pierwszy w bijaniu kilofa w ziemię rozpoczynając budowę. Wkrótce lud zaczął się buntować, gdyż okazało się, iż błękitny meczet ma tyle samo minaretów, co wielki meczet w Mekce. Szejk Islamu poradził Ahmedowi ufundować dodatkowy minaret w Mekce, co też  zostało uczynione, a sprawa ucichła. Oprócz błękitnego meczetu Ahmed ufundował również dwa inne meczety po drugiej stronie Stambułu, aczkolwiek żaden z nich nie przetrwał dzisiejszych czasów.



Dzieci:
- Osman 3.11.1604 - 20.05.1622
- Mehmed 8.03.1605 -12.04.1621
- Ayse 1605 - 1657
- Fatma 1606 - 1670
- Handan 1607 - ?
- Hatice 1608 - 1610
- Geverhan 1608 - 1660
- Hanzade 1609 - 23.09.1650
- Orhan 1609 -1612
- Cihangir 1609 - 1609
- Selim 27.06.1611 - 27.07.1611
- Murad 27.07.1612 - 08.02.1640
- Esma 1612 -1612
- Hasan 1612 - 1615
- Bajazyd 12.1613 - 27.07.1635
- Zahide 1613 -1620
- Atike 1614 - 1675
- Husein 1614 - 1617
- Kasim 1614 -1 638
- Sulejman 1615 - 27.07.1635
- Ibrahim 05.11.1615-18.08.1648
- Cemre 1616-1620
- Zeynep 1617-1619
- Abide 1618-1675

Kobiety:
- Mahpeyker Kosem Sultan,
- Mahfiruze Hatice Sultan,
- Fatma Hatun,
- Sahnaza Hatun.

Naksidil Sultan

Naksidil Sultan - urodziła się prawdopodobnie 19 grudnia (jest też wersja 4 grudzień, bądź też  4-19 grudnia) 1768 roku. Miała być kuzynką pierwszej żony cesarza Francuskiego i nazywać się Aimée de Rivery. Urodziła się w bardzo bogatej rodzinie na wyspie (Martynika). Miała podróżować statkiem do szkoły, a pewnego dnia jej statek, podczas powrotu został zaatakowany przez Algierskich piratów. Została sprzedana i wysłana w podarku do pałacu Topkapi. Gdy była małą dziewczyną jej oraz jej kuzynce Józefinie, wróżka przepowiedziała, iż obie będą królowymi - jedna będzie władać wschodem, a druga zachodem. Tak też się stało - Józefina została żoną Napoleona Bonaparte, a Aimee żoną Abdulhamida. Do haremu trafiła ok. 1781/82 roku od razu, zachwycając swą urodą sułtana. W 1785 roku urodziła przyszłego sułtana Mahmuda II.
Przyjęła Islam i zostało jej nadane imię Naksidil, jednak kobieta przyjęła tylko niektóre zasady haremu, a przyjęcie Islamu dla niej nie istniało. Do końca miała pozostać wierna swej wierze, w czym dobrze się ukrywała do swego ostatniego dnia życia, gdzie przyjęła ostatnie namaszczenie z rąk księdza katolickiego. Doprowadziła m.in. do europeizacji Turcji oraz wprowadziła język francuski w haremie (podobno miała nauczyć syna jak i męża tegoż języka). Naksidil doprowadziła do poluzowania zasad haremowych m.in. kobiety mogły swobodnie wychodzić bez pytania do ogrodu, czy też urządzać sobie uczty na świeżym powietrzu, bądź pływać łodzią. Zmarła 22 sierpnia 1817 roku, została pochowana w meczecie Mehmeda II w swoim własnym grobowcu.

Ibrahim Pazan nie zgadza się z tym i uważa, iż Naksidil miała Grudzińskie pochodzenie i urodziła się w Kaukazie i od najmłodszych lat uczyła się w szkołach Imperium oraz wychowywała w pałacu.

Mehmed III Giray

Mehmed III Giray urodzony w 1584 r. prawdopodobnie Nogajskiej Ordzie. Jako syn Nurredina Saadata Giray'a i wnuk Mehmeda II Giray'a. Mehmed urodził się podczas wygnania jego ojca. W 1593 roku wrócił wraz z bratem - Sahinem na Krym. Jednak wkrótce po tym rozpoczął współpracę z rebeliantami, za co został skazany na 7 lat więzienia w Stambule. Około 1614 roku podniósł bunt przeciwko, panującemu obecnie Chanowi Canibeka Giray'a. Mehmed wraz z bratem cieszyli się dużym poparciem części Tatarów, którzy dążyli do usamodzielnienia i wyzwolenia od Imperium Osmańskiego. Canibek wysłał list do sułtana Ahmeda I, w którym zawarł  skargę na mianowanego w 1608 roku kałgę. Ahmed I nakazał złapanie i uwięzienie Mehmeda na czas bliżej nie określony, co w dużej mierze oznaczało, iż wyjdzie dopiero po śmierci samego sułtana, który wydał tą karę. Mehmed został uwięziony w 1614 roku i przebywał tam do śmierci Ahmeda I, czyli do 1617 roku, jednak nie mógł opuszczać Stambułu. W 1618 roku uciekł na Krym, gdzie wkrótce rozpętała się wojna między Mehmedem i Sahinem, a Canibekiem. Mehmed brał w dużej mierze udział w wojnach m.in. w oblężeniu Kaffe. Canibek został poparty przez wojska Osmańskie, a Mehmed wraz z bratem musieli uciekać na północne stepy. Wkrótce, jednak powrócili, a Sahin korespondował z Szachem Persji, gdzie uzyskał od Abbasa I poparcie.  W 1623 roku na przełomie wiosny/lata doprowadził do obalenia Canibeka i został mianowany Chanem Krymu, jednocześnie mianując swego brata na swego kałgę. W 1627 roku Sahin i Mehmed rozpoczęli wojnę z Katymirem Murzą, który zwrócił sie o pomoc do sułtana Murada IV, na co Murad się zgodził, chciał obalić Mehmeda  i przywrócić Canibeka. W swoim piśmie ustosunkował, iż będzie to kara za pychę i brak pomocy Osmanom, podczas wojny z Persją. Dlatego też, w 1628 roku Cainbek wrócił z wygnania i został mianowany ponownie Chanem Krymu. Mehmed wraz z swym bratem uciekł i wsparcia szukał u Zygmunta III Wazy, jako że wcześniej oferowali Polsce tzw. "Wieczne Przymierze", w którym było zawarte, iż za pomoc Polski w wojnie z Osmanami, należące do Osmanów Mołdawskie miasta, głównie Kilię, Tatarów i Białogród.  Zygmunt III odmówił podpisania tego przymierza. W 1628 roku po raz kolejny spróbowali przeciągnąć króla na swoją stronę, w zamian za pomoc, Polska miała otrzymać wszystkie łupy oraz odzyskać wszystkich jeńców, jacy zostali przez nich wcześniej pojmani. Zygmunt III przyjął tą ofertę i znaczna część jeńców wróciła do kraju, nie mniej jednak nie do końca wywiązał się z umowy na wojnę z Krymem i Osmanami; wysłał braciom w listopadzie 1628 ok. 4 tysięcy kozaków, którzy nie dotarli na Krym, a zawrócili zgarnąwszy łupy m.in. ok. 5 tysięcy koni. Na wiosnę 1629 roku znacznie liczniejsi Kozacy zjawili się na Krymie ok. 23 tysięcy i walczyli o tron dla Mehmeda. Początkowo Kozacy odpierali Ataki ze strony Osmanów i Cainbeka, jednak po pewnym czasie Mehmed III został oskarżony o zdradę i został zamordowany/poćwiartowany przez Kozaków. Pochowano go w Bakczysaraju niestety jego grób, nie przetrwał dzisiejszych czasów.
Jednak dla porównania poniżej wstawiam zdjęcie grobów Chanów Krymskich.
Przy grobach z mężczyznami Stele na nagrobkach są zwieńczone Czałmą, a z kolei na grobach z kobietami kłębkiem, bądź tzw. płaską czapką, zaś całe groby są ozdobione epitafiami najczęściej rozetami (winorośli, róże), symbolizujące życie wieczne ora cyprysami, symbolizującymi smutek. Wszystkie groby są robione na ten sam schemat, Stele od strony głowy są większe i zwieńczone ozdobami (nakrycie głowy) wraz z napisami.




*Mehmed III był bardzo silną osobowością, doprowadził do rozłamu, a raczej do uniezależnienie się od Imperium Osmańskiego, organizował wiele napadów na Polskę, wprowadził wiele reform politycznych przeciw Imperium.
* Sahin porozumiał się z Kozakami Zaporskimi i walczyli dla nich bez wiedzy Króla 2 razy (W sumie razem 4 razy).
* Początkowo Mehmed III, chciał się przypodobać Osmanom, dlatego w styczniu 1626 r. osobiście z 20 tysiącami Tatarów przybył na Podole. Tatarom  z bogatymi łupami i jasyrem udało się uciec na Mołdawię przed pościgiem ok. 13 tysięcy żołnierzy hetmana Koniecpolskiego. Żołnierze Koniecpolskiego rozprawili się tylko z niewielką częścią Tatarów, którzy nie zdążyli zbiec. Pojmano wielu jeńców, zdobyto rydwan chana ze szkatułą z listami i apteczką, 4 armatki, bydła, konie i wielbłądy. Sam Koniecpolski szczycił się tym "zwycięstwem", które nie było dokładnie takie jak opisywał. 
* 10 października 1624 roku, w Warszawie zostało zanotowane przybycie i spotkanie się z Królem Zygmuntem III Wazą, Sahina Giray'a.

Emetullah Rabia Gulnus Sultan

Emetullah Rabia Gulnus urodziła się ok. 1642 roku na Krecie, prawdopodobnie w miejscowości Rethymno (Kreta była pod rządami Wenecji). Urodziła się najprawdopodobniej jako Evmana Voria, a jej ojcem mógł być prawosławny ksiądz, pochodzący z Grecji. Istnieje również teoria, iż jej matka miała powiązania z Wenecką rodziną Verzzizi.  Najprawdopodobniej została porwana w1646 roku, podczas wojny na Krecie - Wenecji i Imperium Osmańskiego. Następnie jako niewolnica została oddana do haremu, gdzie otrzymała imię Mahpare. Jako jedyna sama przyciągnęła uwagę Sułtana Mehmeda IV. Sułtan obdarzył ją wielkim uczuciem, jednak później zakochał się w  Gülbeyaz, a Rabia stała się okropnie zazdrosna, co doprowadziło do morderstwa Gülbeyaz. Podczas gdy nałożnica siedziała na skale, patrząc w morze, ta miała do niej podejść i ją zepchnąć, inne wersje mówią, iż nakazała ją udusić, a następnie wrzucić do morza. Została Valide Sultan w 1695 roku, kiedy na tronie zasiadł jej syn Mustafa. Miała wpływy na synów oraz na ich politykę, zwłaszcza na Ahmeda III. W 1703 roku została odesłana do Edirne (według jednej teorii na własne życzenie - możliwe, iż stało się to wcześniej), jednak powróciła do Stambułu w 1703 roku po śmierci Mustafy, bądź z początkiem 1704 roku, gdyż jej 2 syn zasiadł na tronie. Mimo to nie wróciła do Topkapi, a do starego pałacu. Jednak nie była więźniem starego pałacu i wolno jej było na przemieszczanie się, co też czyniła. Często odwiedzała Ahmeda i pałac Topkapi, oprócz tego też i córki oraz była obecna na ślubie jednej z nich. Odwiedzała z synem również wielkiego wezyra i innych paszów. Ahmed pozwalał jej na podróże po Imperium, była częstym gościem Edirne oraz innych przy okolicznych prowincji. Miała odegrać wielką rolę na decyzję Ahmeda, na temat wojny z Rosją. Bardzo dużo udzielała się na ten temat i doradzała mu.  Zmarła 6 listopada 1715 (według jednej teorii w Edirne, innej w Stambule) prawdopodobnie z przyczyn naturalnych. Została pochowana w Meczet Yeni, który sama wybudowała.

Dzieci 

Hatice Sultan - ?

Mustafa II - ur. 6 luty 1664, zm. 29 grudnia 1703

Ahmed III - ur. 30 grudzień 1673, zm. 1 lipca 1736

Fatma Sultan - ?

* Istnieją podejrzenia, iż Rabia chciała zamordować Sulejmana II oraz Ahmeda II, kiedy byli jeszcze książętami, jednak Turhan Hatice miała ją powstrzymać. 

* Była Ostatnią Haseki w historii.

Sehzade Mehmed -Syn Ahmeda I

Sehzade Mehmed urodzony 8 marca  1605, zmarły 12 kwietnia 1621. Co prawda istnieje również wersja urodzin 3 sierpnia, jednak popularniejszą datą jest 8 marca. Co do daty śmierci Mehmeda również istnieją pewne nieścisłości, większość uznaje, iż była to data 12 kwietnia, a niektórzy 12 stycznia. Nie mniej, jednak według historyka prof. Feroza z uniwersytetu Yeditepe po przebadaniu wielu ksiąg spisanych w zbiorach pałacu jak i w zbiorach relacji ludności zaznacza, iż trafniejszą datą jest data kwietniowa. Między innymi dlatego, że dzień po śmierci Mehmeda nastąpiła wielka, okrutna i niespodziewana zima, co według większości jego współpracowników notuje, iż "niespodziewana" zima nie mogła nastąpić w Styczniu, gdyż pierwszy śnieg został zanotowany na przełomie października i trwał mniej więcej do Stycznia, bądź lutego. Niezbyt wiele wiemy o samym księciu Mehmedzie wiadomo , iż był chłopcem o jasnej cerze i brązowych włosach. Nie był mniej wykształcony, od swego starszego brata - Osmana, potrafił płynie władać greckim, jak i arabskim. Był również uzdolniony poetycko, pisał wiersze pod pseudonimem Sair.  Poniżej wstawiam wiersz, który ma być jego twórczością przetłumaczony z Osmańskiego na Turecki.

Başın yine dumanlı
Sende gibi sevdalı mısın?
Sende Allah gibi sevdalı mısın?
Sende Ferhat  sevdalı mısın?
Ne çileler çektim zalim felekten
Hayatımı geçirdiler kafes
gibi sever misin yürekten
Sende benim gibi sevdalı mısın?

 Tłumaczenie:

Wcześniej dymiąca głowa.

Czy jesteś (zakochana ew. kochasz ew. Miłości) jak ja?

Czy Bóg posłał nas w miłości?

Czy jesteś w miłości jak Ferhat? 

Wziąłem od losu cierpienie.

Spędziłem (ew. Spędzam) moje życie w klatce.

Jak szczerze kocham..

Czy jesteś (zakochana ew. kochasz ew. Miłości) jak ja?

Książę Mehmed po śmierci swego Ojca został zamknięty w klatce wraz z pozostałymi książętami i 

pozostał tam, aż do swej śmierci. Od 1618 roku został księciem koronnym, co oznaczało, iż zasiądzie na tronie, po śmierci swego starszego brata, jak ustalono pomimo, iż Osman pozostawi po sobie potomków. Mehmed i Osman nigdy nie byli wspierającymi się braćmi, a rywalizującymi; można powiedzieć na każdym kroku. Mehmed miał być zazdrosny o swą matkę, która darzyła Osmana według niego większym uczuciem, niż jego samego. Zazdrosny chłopak często doprowadzał do kłótni, chcąc zwrócić na siebie uwagę rodziców, od starszego brata. Chociaż są i osoby które uważają, iż to nie Kosem była jego matką, a Mahfiruze, jednak jest to bardzo mało prawdopodobne, gdyż między nimi byłaby zbyt mała różnica i nie byłoby fizycznej możliwości, aby to właśnie Mahfiruz była matką Mehmeda. Z kolei przeciwnicy Kosem uznają, iż ona nie mogła zostać jego matką, gdyż 1605 roku urodziła córkę Ayse, jednak nikt nie wykluczył narodzin bliźniąt. Sami przedstawiciele weneccy ujęli, iż Kosem jest matką drugiego syna Ahmeda. Ten fakt potwierdził Pietro Valle w swoich listach, w których napisał, iż Kosem została królową i matką drugiego sułtańskiego syna. Faktycznie, przekręcając jego imię na Mahmud.  Jeżeli w rzeczywistości Kosem nie była jego matką to możliwe jest również, iż matką Mehmeda była nieznana konkubina, która najpewniej szybko zmarła. Książę Mehmed miał wielkie poparcie i uwielbienie wśród janczarów. 

Istnieje wiele teorii dlaczego Osman miał wydać wyrok na swego brata. Najpopularniejszą teorią jest, iż wydał wyrok po powrocie, bądź na wyprawie Chocimskiej po otrzymaniu wiadomości o swej ciężarnej nałożnicy. Wiązało się to z tym, iż potwierdził swoją płodność, a co za tym szło - brat nie był mu już potrzebny, a po zabiciu koronnego brata, mógł oddać prawo tylko dla swych synów, co właściwie chciał dokonać, by tron przechodził z Ojca na syna, wykluczając braci. Jest też wersja, iż wśród Osmana pojawili się nieprzychylni mu ludzie, którzy podburzyli Sułtana przeciw swemu bratu, rozpowiadając plotki o domniemanym buncie Mehmeda. Według niektórych został zabity w obecności sułtana, do którego miał krzyczeć m.in.

"Życzę Ci, aby twoje panowanie było jedną wielką porażką!"

"Życzę Ci, abyś skończył gorzej niż ja sam!"

"Jako, iż umieram modle się do Boga, by odebrał Ci to co Ci dał!"

"Obyś zdechł szybko szczurze! 

"Obyś zginął gorszą śmiercią, niż mi wybrałeś!"

Po śmierci Mehmeda w korpusie janczarów wybuchły bunty, jednak swoje niezadowolenie okazywali zarówno zwykli prości, ludzie, którzy mieli obrażać za cenę własnego życia sułtana. 

Wielu ludzi uznaje, iż Mehmed nigdy się nie zbuntował, a po wydarzeniach z 1622 roku wypełniło się przeklęcie brata. Został pochowany w grobowcu swego ojca tuż obok niego.

Handan Sultan

Handan Sultan ur. około 1574 roku, posiada trzy wersje pochodzenia (dzisiejsza: Wenecja, Bośnia i Hercegowina, bądź Grecja). Urodziła się najprawdopodobniej jako Helena. Przed trafieniem do haremu Mehmeda III służyła Geverhan Sultan - czyli córce Selima II. Mąż Geverhan - Sokollu Mehmed Pasza oddał ją do haremu Mehmeda III. W 1590 roku urodziła Ahmeda I. Przypisuje się jej również często syna Mahmuda, jednak jest to bardzo wątpliwe i najpewniej był on synem Halime Sultan. Mehmed III stosował zasadę 1 dziecko, na jedną nałożnicę, dlatego też mało prawdopodobne jest, aby którakolwiek z jego kobiet urodziła więcej niż jednego syna. Handan bardzo bała się o życie ukochanego Ahmeda i łasiła się przy obecnej Valide Sultan, trzymając jej stronę. Handan nie potrafiła się do końca odnaleźć w haremie, nie była nauczona intrygowania i krwawe rozgrywki pomiędzy kobietami ją nie interesowały. Dlatego Safiye Sultan widziała w niej najlepszą osobę do współpracy, by mieć kontrolę nad nowym sułtanem. Safiye dążyła do egzekucji Mahmuda i zachęcała Handan do tego samego oraz rywalizacji z Halime. Handan, jednak nie potrafiła przeciwstawiać się silnej z charakteru Halime i jedynie rozgłaszała plotki na temat Mahmuda m.in. iż jest bezpłodny. Safiye w końcu dopięła swego i 7 czerwca 1603 roku Książę Mahmud został stracony, jednak i to jej nie zadowoliło i namawiała Handan, by wspomogła ją w uśmierceniu, bądź odesłaniu Halime. Jednak słaby charakter Handan w żaden sposób nie pomógł. Po śmierci Mahmuda zostało tylko dwóch następców 13 letni Ahmed i 11 letni Mustafa. Z góry było wiadomo, iż na tronie po Ojcu zasiądzie starszy z ostałych książąt. Ahmed zasiadł na tronie i już pierwszego dnia odmówił regencji. Handan była poirytowana i zaskoczona zachowaniem syna, gdyż miała pełnić rolę regentki wraz z jego wieloletnim mentorem i nauczycielem Mustafą Efendim. Handan zadbała jednak o wyczyszczenie wyższych stanowisk m.in. Sądów i zastąpienie nowymi osobami, często wraz z Mustafą Efendim podpowiadała mu w wyborze paszów. Handan chciała ugrać coś na arenie politycznej, jednak syn mocno ją ograniczył. Pensja 1000 akcze nie pozwalała jej na wielkie manewry polityczne. Porównując, Haseki Sultan otrzymywała taką samą pensję jak Handan, z kolei Valide Sultan powinna otrzymywać 2000 akcze. Ahmed,  jednak nie zmniejszył pensji swej babki i zarabiała w tym samym czasie 3000 akcze, czyli tyle samo, co w chwili, gdy sprawowała role Valide Sultan swego syna. Pensja dla Handan ukazywała również jak

bardzo nisko cenił ją Ahmed. Handan doprowadziła do wypędzenia Safiye z Topkapi, gdyż wiedziała jaką ma władzę. Ahmed, nasłuchując się różnych opowieści na temat swej babci i mając w pamięci to, co stało się z jego starszym bratem z obawy o swe życie odesłał ją do starego pałacu.  W 1604 roku, a dokładniej 3 lutego o północy Handan zaprosiła do swej komnaty Alego Paszę i przeprowadziła z nim bardzo długą rozmowę, odnośnie państwa. Wkrótce Ahmed zdecydował się zabić swego mentora. Handan miała poniżyć swą głowę przed synem i prosić go, by tego nie robił. Handan długo próbowała zrozumieć, dlaczego syn skazał go na śmierć, ten miał powiedzieć, iż go ułaskawił i odesłał, jednak mimo wszystko otrzymał zasłużoną karę. Tuż przed śmiercią Alego na arenie politycznej pojawił się utalentowany Dervis Pasza, który stał się jej ulubieńcem. Dzięki wsparciu Sułtanki Matki w 1604 roku dostał się na stanowisko sądownicze, aż w końcu dwa lata później został Wielkim Wezyrem.  Z kolei Handan w 1604 roku wciągnęła się jeszcze bardziej w politykę i próbowała być pośrednikiem między jej synem, a wezyrami, co wychodziło jej raz lepiej, a raz gorzej. Każdy kto chciał się spotkać z Ahmedem, najpierw musiał napisać prośbę do Handan i musiała być ona przez nią zaakceptowana.

Wenecki Bon sporządził raport po pobycie w Stambule gdzie zanotował :

 "Królowa Matka rozwija swój autorytet u sułtana codziennie, dlatego nierzadko widzi się ją w otoczeniu Jego Królewskiej Mości oraz paszów i innych dostojników, którzy kierują do niej swoje prośby w wszystkich rzeczach, których chcą od sułtana. Lecz ona stała się świadoma i pouczona o nieprawości byłej Królowej Matki, więc przychylność poczęła zdobywać stopniowo i nie słyszy się, aby były to jej pierwsze podjęte w tym kierunku kroki, ponieważ to młoda kobieta, lecz wierzy się, że jak każdy może osiągnąć sukces i przewyższyć nawet innych."

Handan udzielała się charytatywnie, a swoją skromną pensję wydawała m.in. na renowację grobu Mehmeda III, pensje dla służby, a pozostałość oddawała biednym. Handan zmarła nagle 9 listopada 1605 roku. Początkowo o jej śmierć podejrzewano Ahmeda, który miał zaplanować jej śmierć i ją otruć. Jednak najprawdopodobniej był to rak żołądka, bądź inna poważna choroba wewnętrzna.

*Handan miała wiernego służącego Haci Agę, po jej śmierci to właśnie on przejął władzę w haremie. 

*Ahmed zachował 7 dniową żałobę po jej śmierci, odmówił wyjazdu ze Stambułu.

*Pochowana została w grobowcu Mehmeda III.

*Nazywano ją płaczącą sułtanką. 
*Niektórzy przypisywali jej, iż była matką Mustafy, gdyż chciała utrzymać go przy życiu oraz nakłoniła Ahmeda do zmiany prawa. Prawda była inna - Ahmed był młody i nie miał jeszcze dzieci, a gdyby Ahmed okazał się bezpłodny, dla bezpieczeństwa chciała oszczędzić Mustafę.
*Niektórzy twierdzą, iż ani Handan, ani Halime nie były matkami Mahmuda. 
* Leonardo Don zapisał w swoim raporcie po pobycie w 1596 roku w Stambule,  gdzie wybrał się, aby pogratulować Mehmedowi III wstąpienia na tron. Pisze w nich o trzech synach z jednej matki - Ahmed Selim i Sulejman wspomina również o dwóch córkach z tej samej matki. Dokładniej, jednak nie wiadomo na ile jest to prawdą. Jednak nadmienić trzeba, iż uznany w tym raporcie Selim urodził się 1585 roku i był w rzeczywistości księciem koronnym jakim go opisywał. Jednak istnieje możliwość, iż chodziło o całkiem innego chłopca, bądź zwyczajnie raport zawiera błędy i niedopatrzenia. 
*Szczegółowo nie można określić ile dokładnie miała dzieci Handan, jednak najpewniejszymi jest 2:
Ahmed  ur. 18 Kwietnia 1590, zm. 22 października 1617
Esra Sultan ur. 1597, zm ?

Mehmed II Zdobywca

Mehmed II ur. 30 marca 1432 w Edirne, zm. 03 Maja 1481. Syn Murada II i Humy Hatun.

Mehmed urodził się jako 4 syn Murada. Murad nie oczekiwał jego narodzin, miał już swoich ukochanych synów, a w szczególności Alladina - jak to nazywał "lepiej urodzonego". W chwili narodzin Mehmeda, Murad czytał w swojej komnacie fragment Koranu (o proroku Mahomecie), w tym czasie do jego komnaty wszedł posłaniec, ogłaszając, iż Huma urodziła syna. Z racji tego, że Mehmed nie był wyczekiwany i upragniony ojciec nie zwracał na niego największej uwagi. Nie otrzymywał praktycznie żadnego wychowania i edukacji. Szanse na to, aby kiedykolwiek został Sułtanem były znikome. Zmieniło się to w chwili gdy zmarł Ahmed - najstarszy syn Murada -, a później ukochany Alladin. Wtedy Murad zwrócił uwagę na niewykształconego syna i zapewnił mu najlepszych nauczycieli. Mehmed zainteresował się wtedy głównie naukami ścisłymi: m.in. przyrodą, matematyką, ale też filozofią. Był również bardzo zainteresowany architekturą  i religiami świata. Podobno otaczał się relikwiami chrześcijańskimi i interesował się tą religią, co nie podobało się Ojcu jak i poddanym. Jego kontakty z Ojcem nie 

Huma Hatun - Matka Mehmeda II

poprawiły się nawet, gdy został najstarszym następcą tronu, gdyż ten nadal nie okazywał mu żadnych uczuć. Od małego uwielbiał słuchać opowiadań o podbojach i marzył o zdobyciu Konstantynopola. Mehmed zasiadł na tronie po raz pierwszy po abdykacji jego Ojca w sierpniu 1444 i panował do września 1446, a drugie panowanie przypadło od 3 lutego 1451, do 3 maja 1481. Postać Mehmeda jest dość sprzeczna, podczas jego panowania ludzie obawiali się być chociaż trochę o coś podejrzewani. Gdy ktokolwiek zrobił coś przeciw niemu - Mehmed porządnie się mu odpłacał. Z kolei jeśli ktoś był dla niego przychylny - szczodrze go wynagradzał.  Z kolei z matką, która zezwoliła synowi wydzielić specjalne pomieszczenia dla kobiet (harem), miał bardzo dobry kontakt. Niektórzy uważają, iż synowie go nie cenili, ale się go bali. Przez otaczanie się relikwiami innej religii jego synowie uważali, iż jest niewierzący. Mimo to, Mehmed wybrał sobie następce wśród synów i był to książę Mustafa, który swoją drogą był strasznym kobieciarzem. Zginął w niewyjaśnionych okolicznościach, jednak padają pewne podejrzenia, iż przez romans z żoną paszy przepłacił życiem (został stracony). Jak już powszechnie wiadomo Mehmed II stronił od kobiet, wolał się zająć książkami, czy swoim ogrodem, któremu swoją drogą poświęcał mnóstwo uwagi, a haremowe zabawy go bardzo denerwowały.

Miał 4 znane żony: 

Sitti Hatun - była Turczynką, pochodzącą ze szlachetnej rodziny, a sam Mehmed miał z nią ślub. Mimo, iż sam ją wybrał, to nie przepadał za nią. Była bardzo wielką intrygantką i przy okazji arogantką, a Mehmed cenił spokój.

Gulsah Hatun- Mehmed nie bardzo się nią interesował, była dla niego kobietą na jedną noc. Jednak mimo wszystko była matką jego ukochanego syna Mustafy

Emine Gulbahar Hatun - Najbardziej spokojna kobieta Mehmeda i to też w niej cenił. Była jego ulubienicą i jeśli wołał do alkowy kobietę, najczęściej właśnie chodziła Emine. Była matką Bajazyda II i prawdopodobnie sułtanki Geverhan.

Cicek Hatun.-Była matką najmłodszego syna - Mehmeda - i księcia Cema. Była dość mściwa i okrutna. Wszystkie kobiety Mehmeda odnosiły się do niej z wielkim szacunkiem i dystansem. Nie była lubianą osobą w haremie. Mimo to Mehmed lubił Cema. 

Nieznana jest matka księcia Korkuta. 

Najbardziej znanym podbojem Mehmeda II jest Konstantynopol, który zdobył 29 maja 1453 roku. Podczas swego wjazdu do miasta ludzie plotkowali. Mehmed usłyszał m.in. "Lepszy Turecki turban od cesarza, czy papieża." Mehmed to wykorzystał i ku zadowoleniu nowych poddanych zezwolił na wolność religijną. Inni uważali, iż to też przez jego zamiłowanie do innych wyznań.Wejście Mehmeda do Konstantynopola, zakończyło erę Cesarstwa Bizantyjskiego. Wtedy też zmieniono nazwę państwa z Konstantynopola na Istambuł i ustalono ją nową stolicą państwa. Kolejne lata należały do Mehmeda. Zdobył ostatnie tereny należące do Cesarstwa Bizantyjskiego, Wenecji, posiadłości Morei, Serbię, Bośnię, Trapezunt, Włoszczyznę, Albanię, Mołdawię, a w 1475 roku od Imperium został uzależniony Chanat Krymski oraz miasto Kaffa. Niedługo później został zniszczony emirat Karamanu. Kolejnymi podbojami była Italia i Otranto. Mehmed zamarzył sobie podbić Rodos, jednak wysłał zbyt małą ilość wojska i po 89 dniach oblężenia armia powróciła bez zwycięstwa. Po nieudanym podboju Rodos Mehmed II zamarzył sobie podbić Egipt, jednak zmarł pod Gebze podczas wyprawy.

Został pochowany w meczecie Fatih Mehmed, a na jego grobowcu wyryto napis: "Zamierzałem podbić Rodos i podporządkować Italię."

Był mężczyzną bardzo przystojnym, upartym, ale też bardzo mściwym i nieprzystępnym. Był osobą o wielu twarzach i ciężko było wyczuć jego myśli i zamiary, jednak do osób dobrodusznych nie należał.

Najbardziej znanym prawem, które pozostawił po sobie na setki lat było prawo Fatiha.

"Gdy któregokolwiek z moich synów Bóg obdarzy sułtanatem słuszne jest, aby jego bracia z uwagi na zachowanie przyrodzonego porządku, zostali zabici." 

Do stworzenia tego prawa przyczyniło się m.in. to jak wiedział ile jego Ojciec musiał poświęcić i stracić by zasiąść na tronie. Już jako mały chłopiec widział walki o tron, dodatkowo spotęgowało to jedno wydarzenie, kiedy chciano na tron posadzić (a jego obalić) spokrewnionego z nim Orhana Beja. Mehmed kiedy wstąpił na tron po raz drugi, szybko wprowadził to prawo, a ulemowie je poparli.

Czy Mehmed zabił swoich braci trudno stwierdzić: co inne źródło, to inna opinia. Jedne mówią, iż zabił tylko jednego brata - Ahmeda małego, z kolei inne, iż zabił swoich trzech braci: Hassana, Ahmeda małego i Orhana wraz z rodzinami, a jeszcze inne, iż nie zabił żadnego z braci, chciał jedynie zabezpieczyć przyszłość syna, który zasiądzie na tronie.

*Niektóre źródła podają, iż miał ukochaną nałożnicę niejaką Alexandre/Roxellane, a ich miłość była czysto platoniczna.   

*Jest posądzany o homoseksualizm.

Sehzade Mehmed - Syn Sulejmana. + Humasah

Mehmed urodził się w 1521 roku, zmarł w (6 listopada) 1543 w Manisie. Był najstarszym dzieckiem Hurrem i Sulejmana i jednocześnie najukochańszym. Jako jedyny książę z synów (jednoczesny pretendent do tronu) Sulejmana posiadał wyższe wykształcenie - oprócz niego to wykształcenie posiadał tylko schorowany Cihangir. Doskonale władał mieczem, podobno miał nauczyć się tego szybciej od swego starszego brata - Mustafy. Mehmed był bardzo inteligentnym, oczytanym i mądrym księciem, jednak podobno miał trudności z nauką języków, co bardzo go denerwowało i do czego bardzo się przykładał, by nie zawieść ojca. Podobno był bardzo spokojny i nie wdawał się w kłótnie i spory, a wręcz ich unikał.  Miał bardzo dobre relacje z każdym z rodzeństwa zwłaszcza Mihrimah, Cihangirem oraz Mustafą, którego postawił sobie na wzór. Mehmed radził się Mustafy w wielu sprawach, z powodu wieku i doświadczenia, które Mustafa już posiadał, często Mustafa odsyłał Mehmedowi w liście rady, dlatego też twierdzono, iż Mehmed był bardzo niezdecydowany. Cihangir miał uwielbiać Mehmeda, w taki sam sposób, jak uwielbiał Mustafę, jednak gdy Mehmed zmarł Cihangir miał zaledwie kilka lat, dlatego też podobno zareagował na to bardzo emocjonalnie i rozpaczał, a Mustafa dał mu oparcie w ciężkich chwilach. Sulejman uwielbiał spędzać czas z Mehmedem, uważał go za bardzo mądrego i jedynego godnego tronu. Sulejman miał szczególnie uwielbiać długie rozmowy z Mehmedem, sądził że jego słowa są bardzo mądre, przemyślane i inspirujące. Podobno uwielbiał spędzać czas z synem do tego stopnia, iż specjalnie urządzał polowania, na które zabierał tylko Mehmeda. Hurrem była bardzo dumna i wspierała syna, twierdziła, iż jest jedynym godnym następcą Sulejmana. Mehmed w 1540 roku otrzymał od Ojca prowincję - Manisę -, jednakże ludność, nie znając jeszcze księcia nie była zadowolona ze zmiany i chciała powrotu Mustafy. Jednak wkrótce ludzie przekonali się co do niego i bardzo pokochali. Podobno mówili o nim same dobre rzeczy i byli z
niego bardzo zadowoleni, sami opiekunowie Księcia oraz paszowie uważali go za bardzo dobrego i zdolnego gubernatora i wychwalali go przy Sulejmanie. Mehmed nie chciał mieć złych kontaktów z Mustafą, podobno dlatego nie wchodził w kontakty z Janczarami i pojawiał się w korpusie zawsze w obecności starszego brata. Mehmed wziął udział w wyprawach wojennych swojego Ojca, gdzie wykazał się wielkim talentem i sprytem (według jednej teorii, był głównym pomysłodawcą strategi  na atak który zakończył się zwycięstwem). Janczarzy zobaczyli w nim wielkiego wojownika i mocnego rywala Mustafy. Mehmed zmarł w 1543 roku na Ospę. Sulejman bardzo przeżywał śmierć ukochanego synka, przez 40 dni (tyle trwa żałoba w Islamie) chodził na grób syna i czytał mu modlitwy. Z kolei o Hurrem mówi się, iż popadła w depresję i ze śmiejącej się sułtanki, stała się smutną, płaczącą kobietą, a następnie popadła w chorobę i w gorączce leżała kilka dni, a później często odwiedzała grób syna.

Książę poślubił swoją kuzynkę Esmehan, z którą miał jedną córkę Humasah ur. w 1540 roku. Małżeństwo to było bardzo udane, kiedy Esmehan zaszła w ciążę Mehmed bardzo chciał mieć syna, jednak gdy urodziła się córka, stała się dla niego oczkiem w głowie. Esmehan po śmierci Mehmeda załamała się na tyle, iż nie była w stanie zajmować się córką, Humasah trafiła pod opiekę Hurrem.

* Mehmed miał otrzymać Manisę, ze względu na swoje wielkie zasługi na wojnie.
* Podobno w pałacu otrzymał przydomek Melek - Anioł.
* Podobno był osobą, która była dobrym słuchaczem i niosła pomoc.
* Istnieje teza, iż Mehmed został specjalnie zarażony przez osoby, które wspierały Mustafę, gdyż widziały w nim wielkie zagrożenie w posadzeniu Mustafy na tronie, a ślady zatarto by wyglądało, iż sam się zaraził.
* Istnieje wersja, iż niektórzy Paszowie uważali, że Mehmed swoim talentem przypomina sułtana Mehmeda II.
* Podobno był najbardziej podobny do Ojca, jednak była widziana w nim nutka Słowiańskich genów. Jest również uważany za bardzo przystojnego księcia (według niektórych był najprzystojniejszym synem Sulejmana, inni że był równie przystojny jak Mustafa). Podobno był bardzo szczupłym, ale dobrze zbudowanym (czyt. umięśnionym) księciem, oraz był dość wysoki.
* Sulejman wybudował na jego cześć Meczet Sehzadebasi.
* Możliwe, iż urodził się na wiosnę.
* Był doskonałym strategiem.
* Podobno był umysłem typowo ścisłym.

Historyczny Kaftan Mehmeda, który nosił podczas ceremonii miecza ->

HUMASAH

Humasah Sultan ur. 1540 roku, jedyne dziecko Księcia Mehmeda i Esmehan. Książę Mehmed bardzo liczył na syna, ale kiedy urodziła mu się córka stała się dla niego oczkiem w głowie. Po śmierci Ojca Humasah została przygarnięta i wychowywana przez Hurrem i również dla niej stała się bardzo ważna. Hurrem chciała mieć Humasah ciągle przy sobie, nie pozwoliła, by wychowała ją Esmehan (która miała mieć po tym wszystkim różne stany emocjonalne). Mimo, iż wielokrotnie miała zostać wydana za mąż Hurrem nigdy się na to nie zgodziła dopiero w 1556 roku Hurrem zgodziła się na ślub Humasah, ale pod warunkiem, iż zostanie ona w Topkapi i tak Humasah została przy niej do jej śmierci. Humasah była bardzo związana z babcią traktowała ją jak matkę i bardzo przeżywała jej śmierć. Miała trzech mężów:
1. Mehmed Ferhat Pasha 1556-1575
2.Lala Mustafa Pasha 1575-1580
3.Gazi Mehmed Pasha 1581-1593
Urodziła Sultanzade Abdulbaki Bey (Syn Mustafy Paszy) ok. 1576.
Po za tym urodziła 5 córek Ferhatowi Paszy i 4 synów nieznanych z imienia, a
ze swoim ostatnim mężem miała jednego syna nieznanego z imienia.
Zmarła w 1589 w wieku 53 lat z nieznanej przyczyny. Została pochowana w Meczecie Sehzadebasi w grobowcu Ojca, tuż obok niego.

Córki Kosem

Ayse Sultan, urodzona 1605, zmarła 1657

Śluby: 

- Nasuh Pasza [1611-1614]

- Mehmed Pasza

- Ahmet Pasza

- Murtaza Pasza

- Celep Ahmed Pasza

- Voynuk Ahmed Pasza

- Mustafa Pasza

-Sulejman Pasza

* Nie była zadowolona z żadnego ślubu.

* W1632 roku, podczas buntu, miała się obronić i nie dopuścić do podejścia buntowników pod pałac.

* Większość swoich mężów zamordowała. 

* Pierwszy raz za mąż wyszła w 1611, a w 1614 prawdopodobnie po raz pierwszy zabiła człowieka.

* Uwielbiała zabawy, spędziła na nich całe życie

* Podobno, ciągłe wychodzenie za mąż bardzo źle wpływało na jej psychikę. Gdy w 1614 roku miała zostać ponownie wydana za mąż, miała wbrew wszystkim regułom rzucić się na ziemię krzyczeć i płakać. Ahmed zareagował na to,  co wyprawia jego córka w ogrodzie, jednak Kosem nie pozwoliła mu dojść do córki i powiedziała, że Ayse płacze ze szczęścia, co go uspokoiło i odszedł. 

* Przez wszystkie śluby miała znienawidzić matkę, niektórzy nawet podejrzewają, iż maczała palce w jej śmierci (miała mieć dobre kontakty z Turhan).

* Niektórzy podejrzewają, iż mogła mieć chorobę dwubiegunową, ze względu na to, iż służący się jej bali. Z jednej strony mogła być zadowolona, a z drugiej pomimo zadowolenia stać się zła i wydać rozkaz egzekucji.

* Jest uważana za najpiękniejszą córkę Kosem, a według przekazów dzień przelatywał jej na upiększaniu. Mówi się nawet, że nie rozstawała się z lustrem. 

* Miała dwóch synów: Mustafę i nieznanego z imienia.

Fatma Sultan, urodzona 1606, zmarła 1670

Zawarła 1 małżeństwo w 1616 roku z nieznanym mężczyzną. Dokładniej nie wiadomo kiedy się rozstali, jednak według jednej z teorii, Fatma miała skłamać, iż mężczyzna się do niej dobierał za wcześnie i chciał na niej wymóc współżycie. Nastąpić miał automatyczny rozwód oraz miał być on stracony.

W 1624 zawarła kolejne małżeństwo z Hasanem Paszą. Podobno miało to być udane małżeństwo, jednak w 1626 roku Kosem wymogła na niej rozwód, gdyż miała dla niej innego kandydata. Jednak krótko po rozwodzie Hasana z Fatmą, kandydat zmarł. W 1628 roku została wydana za Kara Mustafe Paszę i krótko po tym owdowiała, gdyż jej brat Murad wykonał na nim egzekucję, bo jak stwierdził " Działał wbrew Bogu". W 1629 roku zezwolono na jej powrót do Hasana Paszy i wzięła z nim ponownie ślub, jednak w 1631 Hasan zmarł. Następnie została żoną kolejno:

- Kanbur Mustafa Pasza 1632-2 lipca 1636

- Hoca Yusuf Pasza  1636 - 1637

- Maksud Pasza ? - 1644

- Melek Ahmed Pasza 6 kwietnia 1662 - 1 września 1662

- Agha Mustafa Pasza Kwiecień 1664 - 1666

* Małżeństwo z Melek Ahmed Paszą zostało zawarte wbrew jej i jego woli.

* Ahmed miał pokłócić się w noc poślubną z Mehmedem Koprulu, zrobił to specjalnie, by go ukarać na co Mehmed odpowiedział mu: daliśmy słonia paszy, co dla niektórych jest dowodem, iż była przy kości.

* Z kolei Fatma w noc poślubną oznajmiła Ahmedowi ile będzie kosztować go małżeństwo z nią, zażądała ogromnej kwoty, na co Ahmed powiedział, że kwota jest niemożliwa. Fatma powiedziała, że jedynym wyjściem jest rozwód. Ahmed zgodził się, a następnie zażądał zwrotu posagu. 

* Została pochowana w grobowcu Ahmeda I 

Geverhan Sultan, urodzona 1608, zmarła 1660 

Została wydana za mąż w 1612 roku i jej pierwsze małżeństwo trwało do 1614 roku z (Nasuh Paszą[?], który najprawdopodobniej się utopił). Następnie w 1614 została ponownie wydana za mąż, za Mehmeda Paszę. Małżeństwo zakończyło się w 1619. W 1624 roku została wydana ostatni raz za Recep Paszę, małżeństwo trwało do śmierci Recepa, która nastąpiła w 1632r. Została pochowana w grobowcu Ahmeda I.

Miała syna i córkę nieznanych z imienia.

Nie wiadomo dokładniej jak wyglądała, ale miała mieć długie kręcone włosy oraz chodzić wiecznie obrażona. Według teorii tak po prostu wyglądała (jakby wiecznie była o coś zła, obrażona).

* Miała być jeszcze wydana 3 razy za nieznanych paszów. 

* Podobno widziała śmierć matki, a Kosem miała ją prosić o pomoc, jednak odmówiła i czekała, aż umrze. Miała jej wtedy powiedzieć, że cieszy się, iż umiera.

*Niektórzy twierdzą, że była sadystką i umiała uderzyć nawet mężczyznę. 

Atike Sultan, a właściwie Burnaz Atiker Sultan, urodzona 1614 roku prawdopodobnie w listopadzie jako bliźniaczka księcia Kasima. Zmarła w 1674 roku w Stambule. Pierwsze 3 lata spędziła w Topkapi, jednak gdy na tronie zasiadł Mustafa, a później Osman została odesłana do starego pałacu, gdzie mieszkała, aż do 1623 roku, bo wtedy jej brat zasiadł na tronie. Kosem miała wielokrotnie prosić Osmana, a później Mustafę o wydanie Atike za mąż. Osman nie wyrażał na to zgody, a Halime odciągała od tego pomysłu Kosem. Dokładnie nie wiadomo, kiedy została wydana za mąż, jednak najpewniej było to krótko po tym, jak Kosem zyskała władzę. Została żoną 3 mężczyzn:

-Cafer Pasza

-Koca Pasza 1633-1652 - małżeństwo było udane.

-Yusuf Pasza 

Prawdopodobnie miała tylko jedno dziecko i po porodzie nie mogła mieć kolejnych.

* Została pochowana w grobowcu Ibrahima I (Hagia Sophia).

Hanzade Sultan, urodzona 1609, zmarła 23 września 1650 roku. 

Ukochana córka Ahmeda I, najmniej pokrzywdzona córka Kosem. Matka miała chcieć ją wydać wielokrotnie za mąż, jednak Ahmed nie zezwalał na jej ślub, chciał mieć ukochaną córkę przy sobie. Hanzade umiała się podlizać ojcu, przez co wiele rzeczy dostawała od niego za nic. Nie miała dobrych stosunków z siostrami, bo te zazdrościły jej kontaktów z Ojcem. Miała być samotniczką, która cały czas spędzała głównie w ogrodach, a jej jedynym kompanem miał być Ojciec. W 1623 roku miała zostać oczarowana przez Bayrama Paszę, podobno od chwili, gdy go zobaczyła chciała być jego żoną (pasza miał być bardzo przystojnym człowiekiem). Podobno, gdy reszta córek Kosem dowiedziała się o skrywanej miłości Hanzade, każda z osobna poszły prosić Kosem, by wydała je za Bayramę. Kosem stwierdziła jednak, iż Hanzade nie miała jeszcze nigdy męża i to ona zostanie za niego wydana. W taki sposób we wrześniu 1623 roku Hanzade wyszła za niego. Małżeństwo było bardzo udane i szczęśliwe, Hanzade miała urodzić mężowi 4 dzieci. Bayrama zachorował i zmarł w 1638 roku. Hanzade miała załamać się jego śmiercią, a Kosem nie naciskała na nią, by wychodziła ponownie za mąż, jednak w 1643 roku wydała ją za Mustafę Pasze. Podobno starała się stworzyć udany związek. Zmarła w wieku 41 lat, niektórzy podejrzewają, iż popełniła samobójstwo z żalu po mężu. Została pochowana w Aya Sofia Cami.

Ibrahim Pasza

Ibrahim Pasza urodził się w 1493, bądź w 1495 roku w Pardze. Był bardzo wysokim mężczyzną, dobrze zbudowanym, nosił brodę i podobno szybko osiwiał. Nie wiadomo kiedy dokładnie został porwany, ale historycy zakładają, iż miał zaledwie kilka lat, gdyż jeszcze jako dziecko (bądź świeży nastolatek) przeszedł na Islam i przyjął imię Ibrahim. Jakim cudem z niewolnika trafił do szkoły pałacowej dla bogatych ludzi, którzy szkolili swoje dzieci na paszów, bejów itp. - nie wiadomo. Być może, jego rodzina, która go zakupiła, była na tyle bogata i chciała zapewnić mu przyszłość. W swojej "rodzinie" nie zastał długo, bo po kilku latach został odesłany do Anatoli i ponownie trafił na targ niewolników, gdzie zakupiła go pewna kobieta. Ibrahim miał tam spotkać; jeszcze księcia Sulejmana, gdy ten przebywał na polowaniu. Miał rzekomo grać na skrzypcach, choć nie jest to pewne. Inne wersje mówią, iż pisał poemat. Ta, czy ta wersja nie robi różnicy, ważne jest to, że zainteresował sobą Sulejmana do tego stopnia, że ten zapragnął mieć go przy boku. I jak sobie Sulejman zapragnął, tak też się stało. Miał nawet zapłacić za Ibrahima pokaźną sumkę kobiecie, gdyż ta nie chciała go oddać. Jak bardzo spodobał się Sulejmanowi, tak również szybko zyskał jego zaufanie. Ibrahim wielokrotnie uchronił go przed niebezpieczeństwem, a oprócz tego dzielił z Sulejmanem zamiłowanie do poezji oraz historii. Był marzycielem i wielokrotnie miał opowiadać Sulejmanowi, że widzi, jak przyjaciel zasiada na tronie i staje się najpotężniejszym władcą świata - mówił tak, żeby się mu podlizać. (Tak jakby trafił niespodziewanie w 10). Kiedy Sulejman zasiadł na tronie, natychmiastowo mianował Ibrahima swoim szambelanem. Wkrótce niespodziewanie awansował go na swojego wielkiego wezyra, a następnie wydał za swoją ukochaną siostrę. Według przekazów sami tego chcieli i wyprosili ślub u Sułtana. Ibrahim miał być wtedy bardzo cichym, wycofanym, spokojnym i skromnym człowiekiem,

co bardzo podobało się Sulejmanowi. Miał go wysłać w podróż do Egiptu, by ten zabił Ahmeda Paszę, który działał na własną rękę. Ibrahim był bardzo utalentowany militarnie i dyplomatycznie, przez co Sulejman miał być o niego bardzo zazdrosny. Ibrahim na przestrzeni lat bardzo się zmienił i stał się swoim całkowitym przeciwieństwem. Otrzymywał wiele nagród od Sulejmana: za sukcesy wojenne i dyplomatyczne, co sprawiło, iż stał się bardzo samolubny, pyszny i przypisywał sobie wiele talentów, których nie posiadał. Istnieje teza, że to Hurrem spowodowała śmierć Ibrahima, jednak jak już powszechnie wiadomo, jest to duży błąd. Owszem, Hurrem odegrała swoje przy jego śmierci, ciągłymi skargami na niego, czy wmawianiu Sulejmanowi, jaki to on jest zły. Podobno, sama miała mu pomóc w zabójstwie Ibrahima. Sulejman zastanawiał się jak obejść przysięgę, którą wcześniej miał dać przyjacielowi. Hurrem miała wtedy szepnąć Sulejmanowi, by zabił go w nocy, kiedy śpi, bo wtedy to tak jakby był martwy. Jednak Ibrahim sam sobie zawinił, gdyż stał się bardzo pysznym człowiekiem, który uważał się za najwspanialszego na świecie, a Sulejman już wcześniej był o niego zazdrosny. Było to więc tylko kwestią czasu, kiedy wydałby wyrok na Ibrahima. Szala goryczy została przelana podczas wojny z Persją, gdzie Ibrahim najpierw mianował się sułtanem, a następnie postawił ponad Sulejmanem, co bardzo miało go rozgniewać. Legenda głosi, że nazwał siebie panem, a Sulejmana tresowanym psem/lwem/marionetką w jego rękach. Ibrahim miał wytłumaczyć Sulejmanowi, iż w Persji na wojskowych mówi się Serasker Sultan, w co oczywiście Sulejman nie uwierzył, a jeszcze bardziej go to rozgniewało. Po całym zdarzeniu Sulejman wydał rozkaz uduszenia Ibrahima według metody, którą wcześniej podesłała mu Hurrem. Tak 15 marca 1536 roku Wielki Wezyr Ibrahim Pasza został zabity. Sulejman nakazał pochować przyjaciela daleko w lesie, aby został zapomniany, a on sam nie chciał wiedzieć, gdzie znajduje się jego grób. Najpewniej do końca życia miał żałować swojej pośpiesznej decyzji.


Miał najpewniej 3 dzieci, jednak istnieje teza, że było ich więcej, gdyż druga z bliźniaczek mogła być bliźniakiem, a to dziecko które nie było tym bliźniakiem miało urodzić się rok później.
- Huricihan ur. 1530
- Hanim, bądź Osman ur. 1530
- Mehmed, zmarły w dzieciństwie (możliwy).
- nieznana z imienia nazywana przez historyków Fulane, bądź brana za tą samą osobę co Huricihan.

Aktualny wygląd grobu Ibrahima.

* Istnieje teza, iż pewnego dnia Ibrahim wybrał się na plac niewolników, gdzie zauważył uśmiechniętą "Aleksandrę" Miało go to oczarować i stał bardzo długo, przyglądając się radosnej kobiecie, a następnie miał ją wykupić. Niestety, sam nie mógł mieć niewolnicy, bo był niewolnikiem. Podobno z wielkim bólem serca miał oddać ją Sulejmanowi, a przyszła Hurrem miała być jego wielką, niespełnioną miłością.
* Jako, że miał darzyć Hurrem wielką miłością, powstała teza, iż Bajazyd miał być jego synem, co jest wielką fikcją.
* Sulejman miał rzeczywiście obiecać Ibrahimowi, iż ie zginie z jego ręki, ale obietnicy oczywiście nie dotrzymał.
* Ibrahim miał być bardzo zazdrosny o Hurrem, z kolei ona była zazdrosna o niego (w sensie jego kontaktów z Sulejmanem).
* Był wychowawcą Mustafy.
* Znał włoski, grecki i perski.
* Lud uważał go za bezbożnika, gdyż miał stawiać w swoim pałacu posągi. 

Turhan Hatice Sultan

Turhan Hatice urodziła się ok. 1627 (możliwe, iż 4 sierpnia), zmarła 22 Kwietnia 1683. Nie jest dokładnie miasto jej narodzin, ale urodziła się na terenie Carstwa Rosyjskiego, chociaż niektórzy doszukują się u niej również Ukraińskiego pochodzenia. Data jej porwania nie jest znana, ale wiadomo, iż została uprowadzona przez tatarów i sprzedana na Krym, gdzie w posiadanie zakupił ją Chan Krymu. Kiedy miała 11/12 lat Chan Krymu odesłał ją do Topkapi, w prezencie dla Kosem. Kosem miała ją szkolić, jednak w porządne obroty wzięła ją Atike Sultan (córka Kosem), kiedy matka podarowała jej Turhan jako służącą. Atike po przeszkoleniu niewolnicy wysłała ją w prezencie do alkowy brata. Istnieje też wersja, iż Ibrahim zobaczył Turhan u Atike i nakazał sobie ją sprowadzić. W 1642 roku urodziła następce tronu. Kiedy stała się Haseki, zaczął się jej konflikt z teściową. Kosem nie interesowała się swoim wnukiem, co miało denerwować Turhan, gdyż była bardziej zainteresowana innymi wnuczętami, a zwłaszcza miała uwielbiać Sulejmana - syna wroga Turhan. W 1648 roku Ibrahim został zamordowany i chciano posadzić na tronie Mehmeda (jako, iż był najstarszym synem), co się nie podobało Kosem i postanowiła zabić Mehmeda i posadzić na tronie Sulejmana. Turhan jednak o wszystkim się dowiedziała i sprawnie przeszkodziła w morderstwie, a Mehmed zasiadł na tronie.
Wtedy wojna między Kosem, a Turhan wybuchła na dobre. Kiedy Kosem chciała obalić Mehmeda i ponownie posadzić na tronie Sulejmana, Turhan dowiedziała się o jej planach i zamordowała, bądź wydała rozkaz o morderstwie Kosem. Mehmed miał być bardzo słabym zdrowotnie księciem. Ciągle popadał w różne choroby i był chuderlakiem. Turhan nakazała mu pokazywać się w gronie mniej utalentowanych urzędników, aby wyglądał na silniejszego. Kiedy byli wraz z Ibrahimem w ogrodzie, Mehmed jako malutki chłopiec, mający do 2 lat został wrzucony na jej oczach do basenu, przez Ibrahima. Sułtan wytłumaczył całe zajście tym, iż chciał sprawdzić czy jest godny, na bycie księciem.
Turhan była zazdrosna o konkubiny swego syna i żadnej z nich nie pozwalała iść do alkowy po raz drugi. Bała się bowiem, iż straci nad nim kontrolę, a gdy Mehmed zakochał się w jednej ze swoich nałożnic, porwała ją i chciała zamordować, jednak okazało się, iż nałożnica jest brzemienna. Dziewczyna doczekała w lochach porodu, a  następnie została pzez nią zamordowana, a inną nałożnicę zaszantażowała, by powiedziała, iż to ona urodziła to dziecko i je wychowywała. Jej syn

Mehmed bardzo mocno ją kochał i szanował. Uważał, iż współpraca z matką daje mu wiele siły.
Była znienawidzona przez Janczarów za śmierć Kosem i wywoływali wiele buntów przeciw jej rządom za czasów Regentki. Została pochowana w grobie Meczet Yeni obok syna.

Dzieci:
- Mehmed IV  ur. 2 stycznia 1648, zm. 8 listopada 1687
- Ahmed ? zmarł do 1 roku życia
- Geverhan ur. 1642, zm. 1694
- Beyhan ur. 1645, zm. 1701 ( możliwa, ale nie pewna)

* Prawdopodobnie miała blond włosy (na pewno nie były to ciemne).
* Z początku miała być smukłą kobietą, jednak po zostaniu Haseki Ibrahima miała dla niego się roztyć, gdyż ten miał coraz częściej wybierać puszyste panie.
* Prawdopodobnie miała na imię Nadya.
* Jest posądzana o romans z Melek Hatun - służącą Kosem.
* Była jedyną Valide w historii, która rządziła na równi z synem. Co przewyższało nawet Kosem, w jej pełni.
* Była ostatnią Regentką.

Sehzade Cihangir syn Sulejmana.

Cihangir - (pierwszy książę o tym imieniu, każdy następny był nazywany na jego cześć. Jego imię oznacza władca świata) urodzony prawdopodobnie 9 grudnia 1531 roku jako najmłodszy syn Sulejmana i Hurrem (przynajmniej znany). Zmarł 27 listopada 1553 roku w Aleppo. Cihangir urodził się z deformacją ciała (miał garba), a jego niedoskonałości uciskały na rozrastające się płuca, co prowadziło do bezdechów. Wiadomo również, iż Cihangir był bardzo wrażliwy i emocjonalny. Choroba księcia, nie przeszkadzała mu jednak w zdobywaniu wiedzy. Interesował się kaligrafią, historią, poezją oraz władał płynnie Perskim i Greckim. Jest uznawany za najzdolniejszego syna Sulejmana, jednak jego kalectwo zdyskwalifikowało go do możliwości objęcia tronu. Książę miał chodzić wiecznie pochylony, nie był w stanie unieść miecza oraz nie mógł galopować ( niektórzy twierdzą, iż nie potrafił się utrzymać w siodle).
Sulejman patrzył na swego syna jak na wiecznie małego księcia; można powiedzieć z litością, zaś w swoich wierszach nie raz pisał, że choremu synowi nieba by przychylił. Z kolei jego traktowanie przez Hurrem ma różne wersje, jedna mówi, iż nim pomiatała i traktowała po macoszemu, ale wymagała od reszty swoich dzieci dobrego, bądź neutralnego traktowania Cihangira. Druga, iż traktowała go tak w momentach, gdy przebywali w otoczeniu obcych, a kiedy zostawali sam na sam, była dla niego bardzo troskliwa.
Wiadomo, iż psychicznie, źle znosiła chorobę syna, wzruszała ją jego miłość do Ojca oraz cieszyła się z jego sukcesów. Mihrimah była powierniczką sekretów Cihangira i najlepszą przyjaciółką. Najukochańszymi braćmi Cihangira byli Mehmed i Mustafa. Mehmed zmarł szybko, gdy Cihangir był jeszcze dzieckiem, miał zareagować na to bardzo emocjonalnie, jednak Mustafa miał poświęcić mu dużo czasu i Cihangir szybko o wszystkim zapomniał. Mustafa zauważył, iż po śmierci Mehmeda, Cihangir całkowicie mu zaufał i pomimo dobrych kontaktów, trochę nim manipulował, jednak nie udało mu się nigdy zrobić tego do końca. Cihangir, niezależnie od sytuacji, stał zawsze murem za Ojcem, nie chciał być nawet podejrzewany o zdradę, a co dopiero osądzany. Bajazyd nie widział w nim zagrożenia i traktował go raczej bardziej neutralnie, nie okazywał mu nadmiernej miłości, ale też bardzo nim nie gardził. Z kolei Selim miał wyśmiewać się z młodszego brata i doprowadzać go do łez.
                                                                                    Cihangir na jesień 1553 objął prowincję -

Aleppo - gdzie sprawował władzę aż do śmierci.  Oprócz tego miał być bardzo nieśmiały, niektórzy uważają, iż bał się ludzi. Cihangir zmarł ok. 2 miesiące po śmierci Mustafy. Rozpowszechniła się teza, iż zmarł z żalu po ukochanym bracie, jednak według historyków, książę mógł przedawkować leki z powodu ogromnych bólów, które były związane z jego chorobą, bądź też zmarł we śnie, gdy dostał kolejnego ataku bezdechu i nie był w stanie nabrać powietrza więc się po prostu udusił. Został pochowany w meczecie Sehzadebasi, obok ukochanego, zmarłego 9 lat wcześniej Mehmeda (niektórzy twierdzą, iż takie było życzenie Cihangira). Sulejman nakazał wybudować meczet z widokiem na Bosfor (podobno Cihangir uwielbiał patrzyć na Bosfor), na jego cześć.



Rozpowszechniła się teza, iż Cihangir nie był podobny ani do Ojca, ani do matki i miał być wynikiem romansu Hurrem, gdyż wielki padyszach nie mógł mieć takiego syna. Co jednak nie było prawdą. w
Według przekazań haremowych, Cihangir miał odziedziczyć oczy po matce (miał być zielonookim chłopcem), możliwe iż był blondynem, bądź szatynem. Po Ojcu miał odziedziczyć rysy twarzy oraz Orli nos.

* Cihangir był samotnikiem, nie miał zbyt wiele przyjaciół.
* Pisał wiersze pod pseudonimem Zarifi
* Mustafa miał mu sprowadzać różne narkotyki na złagodzenie bóli.
* Możliwe, iż pod koniec życia uzależnił się od Opium, gdyż bóle miały się nasilić, a on przyjmował większe dawki, które doprowadziły go do uzależnienia i kiedy tylko poczuł delikatny ból, miał połykać kolejną dawkę.
* Możliwe, iż został zmuszony do oglądania egzekucji Mustafy.
* Selim miał mu podać Haszysz po egzekucji brata, by ten odleciał.
* Prawdopodobnie nie miał dzieci, bądź miał syna Muse, bądź Mustafe.

Miłość Cihangira

Wielką miłością księcia miała być Nar - piękna nałożnica, którą miał otrzymać od matki w dniu 20 urodzin. Od pierwszej spędzonej z dziewczyną nocy, Cihangir miał po za nią świata nie widzieć, co więcej kiedy Aga haremowy oskarżył Nar o kradzież koli Hurrem, ta rozwścieczona tą informacją nakazała uwięzić Nar w lochu, a następnie ściąć.Kiedy Cihangir się o tym dowiedział, miał świadomość, że z matką nie wygra. Nie wiedział czy dziewczyna ukradła tą kolię, czy też nie, ale liczyły się dla niego uczucia do Nar i dzięki swojemu jubilerskiemu talentowi, który odziedziczył po Ojcu perfekcyjnie podrobił kolię Hurrem i oddał jej ją w dniu, kiedy mieli ściąć Nar, mówiąc, iż znalazł ozdobę w ogrodzie. Miał pisać jej mnóstwo listów, a ona nie do końca zdawała sobie sprawę z uczuć księcia, gdyż ten nigdy się z nich nie zwierzał, był zamknięty w sobie. Jednak pewnego dnia otrzymała list, który zawierał wyznanie miłosne Cihangira do niej. Od tej pory miała się zacząć ich wielka miłość, Cihangir podobno nie chciał już innych nałożnic i wzywał do komnaty tylko Nar. Jeżeli prawdopodobieństwo, iż Cihangir miał syna Muse/Mustafę jest prawdziwe, to mówi się, iż właśnie Nar miała być jego matką. Nar zmarła ok. 2 miesięcy przed śmiercią Cihangira na Ospę. Hurrem podobno wzięła udział w pogrzebie (w sensie takim, jak modlono się nad trumną zmarłych, zanim wyniesiono ją za bramy pałacu. W samej ceremonii pogrzebowej nie brała udziału), a nawet ukłonić się przed jej trumną, w uznaniu i szacunku za miłość jaką obdarzyła jej syna. Z kolei Cihangir podobno odnalazł prawdziwą kolię Hurrem i położył, bądź włożył ją do grobu Nar.

Cihangir podobnież miał być wcześniej zauroczony w jednej ze służek swojej matki, a ona w nim i bardzo chciała się z nim związać, jednak książę ją odrzucał,  aczkolwiek obdarowywał różnymi prezentami i traktował jak swoją siostrę - Mihrimah. Hurrem na prośbę swojej oddanej służki, wysłała ją do komnaty Cihangira, jednak ten miał się bardzo zdenerwować na matkę i wyrzucił dziewczynę za drzwi. Następnie przeprosił dziewczynę i matkę za swoje zachowanie. Hurrem nie zmusiła syna do przyjęcia służki, zrozumiała, iż jej nie chce. I tak służka Hurrem służyła jej, aż do śmierci.