Osman II

Osman II ur. 3 listopada 1604 roku w Stambule, zmarł 20 maja 1622 w Stambule, jako syn Ahmeda I i Mahfiruze Sultan. Z niewiadomych przyczyn został bardzo szybko odebrany matce i oddany do wychowania służbie. Mahfiruz starała się nawiązywać kontakty z synem, jednak ten zaczął odrzucać matkę, na rzecz jej przeciwniczki - sułtanki Kosem. Możliwe, iż obwiniał matkę za złe stosunki z ojcem. Nie zależało mu na poprawie jej bytu, gdy został sułtanem nie tylko nie wyciągnął jej ze starego pałacu (bądź z wygnania do Edirne), a to właśnie swą mamkę Daye Hatun uczynił Valide. Osman otrzymał bardzo dobre wykształcenie, władał płynie po arabsku, persku, grecku, łacińsku i włosku. Studiował Koran oraz pisał wspaniałe wiersze. Od najmłodszych lat lubował się w koniach, prawdopodobnie jego miłość do koni wywołała w nim Kosem, która równie jak on podziwiała te stworzenia. Jego pierwsze publiczne wystąpienie w siodle zostało zanotowane w roku 1613. Było to czymś nowym, gdyż zwykle małoletni książęta jechali w powozie. Osman popierał rozwój sztuki wojennej, zwłaszcza tych z uwzględnieniem koni. Jego mentor Hoca Omer Efendii wychowywał go głównie na opowieściach o wielkich zdobywcach; takich jak Aleksander Wielki, czy też jego przodek Sulejman Wspaniały, co spowodowało, iż rozmarzony

nastolatek, chciał być jednym z wielkich zdobywców. Osman zasiadł na tronie 26 lutego 1618 roku, w wyniku zamachu stanu i obaleniu jego wuja Mustafy. Na samym początku swego panowania podpisał traktat pokojowy z Safawidami. W 1621 roku Osman wyruszył na wojnę z Polską. Do historii przeszła bitwa pod Cecorą, gdzie zginął Stanisław Żółkiewski. Głowa polskiego hetmana na życzenie sułtana została powieszona nad wejściem do jego pałacu. Kolejna zapisana w historii bitwa, to bitwa pod Chocimem, która zakończyła się klęską wojsk Osmańskich. Załamany Osman popadł w depresje i obłęd. Zaczął obwiniać i prześladować Janczarów. Prawda, co do wojny była zupełnie inna. Co prawda Janczarzy zaczęli się buntować przeciw dalszej wojnie, jednak mieli w tym sporo racji. Osman nie przygotował swego wojska do mroźnych zim w Europie. Podczas jednej nocy zginęło mnóstwo żołnierzy, jak i samych koni, do tego ciągła głodówka jaką zapewnił sułtan swym poddanym, nie powodowała, ani zadowolenia, ani tym bardziej chęci walki. Po powrocie z wojny Osman nakazał zamykać Janczarskie kawiarnie, a następnie przestał wypłacać im należący się żołd. Osman pod sam koniec panowania, chciał udać się na pielgrzymkę, gdzie chciał zebrać wojsko, którym mógłby pozbyć się elitarnych żołnierzy. Kara Davud Pasza przekonał Janczarów do swych racji, ci rozzłoszczeni wtargnęli do pałacu, a następnie udusili go w Yedikule. Odcięte ucho Osmana krążyło po korpusie Janczarów.

Dzieci:
- Omer 20.10.1621-styczeń 1622
- Mustafa listopad 1622, zm. 1623, bądź według mało wiarygodnego źródła 1654 r.
- Zeynep listopad 1622, zm. 1623, bądź według mało wiarygodnego źródła 1703r.
- Nieznany z imienia książę mógł urodzić się 1620 roku, nieznane dalsze losy ostatecznie według mało wiarygodnych źródeł, mógł dożyć dorosłości  i nazywać się Ahmed.
- Nieznany z imienia książę ur. 1622, zmarły krótko po narodzinach.
*Według tureckich  historyków Osman nie pozostawił po sobie żadnego potomka, co oznacza ostatecznie, iż wszystkie dzieci zmarły, nie dożywając dorosłości.




Kobiety:
- Ayse Sultan,
- Ayse Meylisah Sultan,
- Akile Sultan,
- Fatma Sultan,
- Ayse Hanim.