Mehmed II ur. 30 marca 1432 w Edirne, zm. 03 Maja 1481. Syn Murada II i Humy Hatun.
Mehmed
urodził się jako 4 syn Murada. Murad nie oczekiwał jego narodzin, miał
już swoich ukochanych synów, a w szczególności Alladina - jak to nazywał "lepiej urodzonego". W chwili narodzin Mehmeda, Murad czytał w swojej
komnacie fragment Koranu (o proroku Mahomecie), w tym czasie do jego
komnaty wszedł posłaniec, ogłaszając, iż Huma urodziła syna. Z racji tego, że Mehmed nie był wyczekiwany i upragniony ojciec nie zwracał na niego
największej uwagi. Nie otrzymywał praktycznie żadnego wychowania i
edukacji. Szanse na to, aby kiedykolwiek został Sułtanem były znikome.
Zmieniło się to w chwili gdy zmarł Ahmed - najstarszy syn Murada -, a później
ukochany Alladin. Wtedy Murad zwrócił uwagę na niewykształconego syna i
zapewnił mu najlepszych nauczycieli. Mehmed zainteresował się wtedy
głównie naukami ścisłymi: m.in. przyrodą, matematyką, ale też filozofią.
Był również bardzo zainteresowany architekturą i religiami świata.
Podobno otaczał się relikwiami chrześcijańskimi i interesował się tą
religią, co nie podobało się Ojcu jak i poddanym. Jego kontakty z Ojcem
nie
 |
| Huma Hatun - Matka Mehmeda II |
poprawiły się nawet, gdy został najstarszym następcą tronu, gdyż ten nadal nie okazywał mu żadnych uczuć. Od małego uwielbiał słuchać opowiadań o
podbojach i marzył o zdobyciu Konstantynopola. Mehmed zasiadł na tronie
po raz pierwszy po abdykacji jego Ojca w sierpniu 1444 i panował do
września 1446, a drugie panowanie przypadło od 3 lutego 1451, do 3 maja
1481. Postać Mehmeda jest dość sprzeczna, podczas jego panowania ludzie
obawiali się być chociaż trochę o coś podejrzewani. Gdy ktokolwiek
zrobił coś przeciw niemu - Mehmed porządnie się mu odpłacał. Z kolei jeśli
ktoś był dla niego przychylny - szczodrze go wynagradzał. Z kolei z
matką, która zezwoliła synowi wydzielić
specjalne pomieszczenia dla kobiet (harem), miał bardzo dobry kontakt. Niektórzy uważają, iż
synowie go nie cenili, ale się go bali. Przez otaczanie się relikwiami
innej religii jego synowie uważali, iż jest niewierzący. Mimo to, Mehmed
wybrał sobie następce wśród synów i był to książę Mustafa, który swoją
drogą był strasznym kobieciarzem. Zginął w niewyjaśnionych
okolicznościach, jednak padają pewne podejrzenia, iż przez romans z żoną
paszy przepłacił życiem (został stracony). Jak już powszechnie wiadomo
Mehmed II stronił od kobiet, wolał się zająć książkami, czy swoim ogrodem, któremu swoją drogą poświęcał mnóstwo uwagi, a haremowe zabawy go bardzo
denerwowały.
Miał 4 znane żony:
Sitti
Hatun - była Turczynką, pochodzącą ze szlachetnej rodziny, a sam Mehmed
miał z nią ślub. Mimo, iż sam ją wybrał, to nie przepadał za nią. Była
bardzo wielką intrygantką i przy okazji arogantką, a Mehmed cenił
spokój.
Gulsah
Hatun- Mehmed nie bardzo się nią interesował, była dla niego kobietą na
jedną noc. Jednak mimo wszystko była matką jego ukochanego syna Mustafy
Emine
Gulbahar Hatun - Najbardziej spokojna kobieta Mehmeda i to też w niej
cenił. Była jego ulubienicą i jeśli wołał do alkowy kobietę, najczęściej
właśnie chodziła Emine. Była matką Bajazyda II i prawdopodobnie
sułtanki Geverhan.
Cicek
Hatun.-Była matką najmłodszego syna - Mehmeda - i księcia Cema. Była dość
mściwa i okrutna. Wszystkie kobiety Mehmeda odnosiły się do niej z
wielkim szacunkiem i dystansem. Nie była lubianą osobą w haremie. Mimo
to Mehmed lubił Cema.
Nieznana jest matka księcia Korkuta.
Najbardziej
znanym podbojem Mehmeda II jest Konstantynopol, który zdobył 29 maja
1453 roku. Podczas swego wjazdu do miasta ludzie plotkowali. Mehmed
usłyszał m.in. "Lepszy Turecki turban od cesarza, czy papieża." Mehmed to
wykorzystał i ku zadowoleniu nowych poddanych zezwolił na wolność
religijną. Inni uważali, iż to też przez jego zamiłowanie do innych wyznań.Wejście Mehmeda do Konstantynopola, zakończyło erę Cesarstwa
Bizantyjskiego. Wtedy też zmieniono nazwę państwa z Konstantynopola na
Istambuł i ustalono ją nową stolicą państwa. Kolejne lata należały do
Mehmeda. Zdobył ostatnie tereny należące do Cesarstwa Bizantyjskiego,
Wenecji, posiadłości Morei, Serbię, Bośnię, Trapezunt,
Włoszczyznę, Albanię, Mołdawię, a w 1475 roku od Imperium został
uzależniony Chanat Krymski oraz miasto Kaffa. Niedługo później został
zniszczony emirat Karamanu. Kolejnymi podbojami była Italia i Otranto.
Mehmed zamarzył sobie podbić Rodos, jednak wysłał zbyt małą ilość wojska i
po 89 dniach oblężenia armia powróciła bez zwycięstwa. Po nieudanym
podboju Rodos Mehmed II zamarzył sobie podbić Egipt, jednak zmarł pod
Gebze podczas wyprawy.
Został pochowany w meczecie Fatih Mehmed, a na jego grobowcu wyryto napis: "Zamierzałem podbić Rodos i podporządkować Italię."
Był
mężczyzną bardzo przystojnym, upartym, ale też bardzo mściwym i
nieprzystępnym. Był osobą o wielu twarzach i ciężko było wyczuć jego
myśli i zamiary, jednak do osób dobrodusznych nie należał.
Najbardziej znanym prawem, które pozostawił po sobie na setki lat było prawo Fatiha.
"Gdy
któregokolwiek z moich synów Bóg obdarzy sułtanatem słuszne jest, aby
jego bracia z uwagi na zachowanie przyrodzonego porządku, zostali
zabici."
Do stworzenia tego prawa przyczyniło się m.in. to jak
wiedział ile jego Ojciec musiał poświęcić i stracić by zasiąść na
tronie. Już jako mały chłopiec widział walki o tron, dodatkowo
spotęgowało to jedno wydarzenie, kiedy chciano na tron posadzić (a jego
obalić) spokrewnionego z nim Orhana Beja. Mehmed kiedy wstąpił na tron po
raz drugi, szybko wprowadził to prawo, a ulemowie je poparli.
Czy
Mehmed zabił swoich braci trudno stwierdzić: co inne źródło, to inna
opinia. Jedne mówią, iż zabił tylko jednego brata - Ahmeda małego, z kolei
inne, iż zabił swoich trzech braci: Hassana, Ahmeda małego i Orhana wraz
z rodzinami, a jeszcze inne, iż nie zabił żadnego z braci, chciał
jedynie zabezpieczyć przyszłość syna, który zasiądzie na tronie.
*Niektóre źródła podają, iż miał ukochaną nałożnicę niejaką Alexandre/Roxellane, a ich miłość była czysto platoniczna.
*Jest posądzany o homoseksualizm.