Sehzade Mehmed - Syn Sulejmana. + Humasah

Mehmed urodził się w 1521 roku, zmarł w (6 listopada) 1543 w Manisie. Był najstarszym dzieckiem Hurrem i Sulejmana i jednocześnie najukochańszym. Jako jedyny książę z synów (jednoczesny pretendent do tronu) Sulejmana posiadał wyższe wykształcenie - oprócz niego to wykształcenie posiadał tylko schorowany Cihangir. Doskonale władał mieczem, podobno miał nauczyć się tego szybciej od swego starszego brata - Mustafy. Mehmed był bardzo inteligentnym, oczytanym i mądrym księciem, jednak podobno miał trudności z nauką języków, co bardzo go denerwowało i do czego bardzo się przykładał, by nie zawieść ojca. Podobno był bardzo spokojny i nie wdawał się w kłótnie i spory, a wręcz ich unikał.  Miał bardzo dobre relacje z każdym z rodzeństwa zwłaszcza Mihrimah, Cihangirem oraz Mustafą, którego postawił sobie na wzór. Mehmed radził się Mustafy w wielu sprawach, z powodu wieku i doświadczenia, które Mustafa już posiadał, często Mustafa odsyłał Mehmedowi w liście rady, dlatego też twierdzono, iż Mehmed był bardzo niezdecydowany. Cihangir miał uwielbiać Mehmeda, w taki sam sposób, jak uwielbiał Mustafę, jednak gdy Mehmed zmarł Cihangir miał zaledwie kilka lat, dlatego też podobno zareagował na to bardzo emocjonalnie i rozpaczał, a Mustafa dał mu oparcie w ciężkich chwilach. Sulejman uwielbiał spędzać czas z Mehmedem, uważał go za bardzo mądrego i jedynego godnego tronu. Sulejman miał szczególnie uwielbiać długie rozmowy z Mehmedem, sądził że jego słowa są bardzo mądre, przemyślane i inspirujące. Podobno uwielbiał spędzać czas z synem do tego stopnia, iż specjalnie urządzał polowania, na które zabierał tylko Mehmeda. Hurrem była bardzo dumna i wspierała syna, twierdziła, iż jest jedynym godnym następcą Sulejmana. Mehmed w 1540 roku otrzymał od Ojca prowincję - Manisę -, jednakże ludność, nie znając jeszcze księcia nie była zadowolona ze zmiany i chciała powrotu Mustafy. Jednak wkrótce ludzie przekonali się co do niego i bardzo pokochali. Podobno mówili o nim same dobre rzeczy i byli z
niego bardzo zadowoleni, sami opiekunowie Księcia oraz paszowie uważali go za bardzo dobrego i zdolnego gubernatora i wychwalali go przy Sulejmanie. Mehmed nie chciał mieć złych kontaktów z Mustafą, podobno dlatego nie wchodził w kontakty z Janczarami i pojawiał się w korpusie zawsze w obecności starszego brata. Mehmed wziął udział w wyprawach wojennych swojego Ojca, gdzie wykazał się wielkim talentem i sprytem (według jednej teorii, był głównym pomysłodawcą strategi  na atak który zakończył się zwycięstwem). Janczarzy zobaczyli w nim wielkiego wojownika i mocnego rywala Mustafy. Mehmed zmarł w 1543 roku na Ospę. Sulejman bardzo przeżywał śmierć ukochanego synka, przez 40 dni (tyle trwa żałoba w Islamie) chodził na grób syna i czytał mu modlitwy. Z kolei o Hurrem mówi się, iż popadła w depresję i ze śmiejącej się sułtanki, stała się smutną, płaczącą kobietą, a następnie popadła w chorobę i w gorączce leżała kilka dni, a później często odwiedzała grób syna.

Książę poślubił swoją kuzynkę Esmehan, z którą miał jedną córkę Humasah ur. w 1540 roku. Małżeństwo to było bardzo udane, kiedy Esmehan zaszła w ciążę Mehmed bardzo chciał mieć syna, jednak gdy urodziła się córka, stała się dla niego oczkiem w głowie. Esmehan po śmierci Mehmeda załamała się na tyle, iż nie była w stanie zajmować się córką, Humasah trafiła pod opiekę Hurrem.

* Mehmed miał otrzymać Manisę, ze względu na swoje wielkie zasługi na wojnie.
* Podobno w pałacu otrzymał przydomek Melek - Anioł.
* Podobno był osobą, która była dobrym słuchaczem i niosła pomoc.
* Istnieje teza, iż Mehmed został specjalnie zarażony przez osoby, które wspierały Mustafę, gdyż widziały w nim wielkie zagrożenie w posadzeniu Mustafy na tronie, a ślady zatarto by wyglądało, iż sam się zaraził.
* Istnieje wersja, iż niektórzy Paszowie uważali, że Mehmed swoim talentem przypomina sułtana Mehmeda II.
* Podobno był najbardziej podobny do Ojca, jednak była widziana w nim nutka Słowiańskich genów. Jest również uważany za bardzo przystojnego księcia (według niektórych był najprzystojniejszym synem Sulejmana, inni że był równie przystojny jak Mustafa). Podobno był bardzo szczupłym, ale dobrze zbudowanym (czyt. umięśnionym) księciem, oraz był dość wysoki.
* Sulejman wybudował na jego cześć Meczet Sehzadebasi.
* Możliwe, iż urodził się na wiosnę.
* Był doskonałym strategiem.
* Podobno był umysłem typowo ścisłym.

Historyczny Kaftan Mehmeda, który nosił podczas ceremonii miecza ->

HUMASAH

Humasah Sultan ur. 1540 roku, jedyne dziecko Księcia Mehmeda i Esmehan. Książę Mehmed bardzo liczył na syna, ale kiedy urodziła mu się córka stała się dla niego oczkiem w głowie. Po śmierci Ojca Humasah została przygarnięta i wychowywana przez Hurrem i również dla niej stała się bardzo ważna. Hurrem chciała mieć Humasah ciągle przy sobie, nie pozwoliła, by wychowała ją Esmehan (która miała mieć po tym wszystkim różne stany emocjonalne). Mimo, iż wielokrotnie miała zostać wydana za mąż Hurrem nigdy się na to nie zgodziła dopiero w 1556 roku Hurrem zgodziła się na ślub Humasah, ale pod warunkiem, iż zostanie ona w Topkapi i tak Humasah została przy niej do jej śmierci. Humasah była bardzo związana z babcią traktowała ją jak matkę i bardzo przeżywała jej śmierć. Miała trzech mężów:
1. Mehmed Ferhat Pasha 1556-1575
2.Lala Mustafa Pasha 1575-1580
3.Gazi Mehmed Pasha 1581-1593
Urodziła Sultanzade Abdulbaki Bey (Syn Mustafy Paszy) ok. 1576.
Po za tym urodziła 5 córek Ferhatowi Paszy i 4 synów nieznanych z imienia, a
ze swoim ostatnim mężem miała jednego syna nieznanego z imienia.
Zmarła w 1589 w wieku 53 lat z nieznanej przyczyny. Została pochowana w Meczecie Sehzadebasi w grobowcu Ojca, tuż obok niego.

Córki Kosem

Ayse Sultan, urodzona 1605, zmarła 1657

Śluby: 

- Nasuh Pasza [1611-1614]

- Mehmed Pasza

- Ahmet Pasza

- Murtaza Pasza

- Celep Ahmed Pasza

- Voynuk Ahmed Pasza

- Mustafa Pasza

-Sulejman Pasza

* Nie była zadowolona z żadnego ślubu.

* W1632 roku, podczas buntu, miała się obronić i nie dopuścić do podejścia buntowników pod pałac.

* Większość swoich mężów zamordowała. 

* Pierwszy raz za mąż wyszła w 1611, a w 1614 prawdopodobnie po raz pierwszy zabiła człowieka.

* Uwielbiała zabawy, spędziła na nich całe życie

* Podobno, ciągłe wychodzenie za mąż bardzo źle wpływało na jej psychikę. Gdy w 1614 roku miała zostać ponownie wydana za mąż, miała wbrew wszystkim regułom rzucić się na ziemię krzyczeć i płakać. Ahmed zareagował na to,  co wyprawia jego córka w ogrodzie, jednak Kosem nie pozwoliła mu dojść do córki i powiedziała, że Ayse płacze ze szczęścia, co go uspokoiło i odszedł. 

* Przez wszystkie śluby miała znienawidzić matkę, niektórzy nawet podejrzewają, iż maczała palce w jej śmierci (miała mieć dobre kontakty z Turhan).

* Niektórzy podejrzewają, iż mogła mieć chorobę dwubiegunową, ze względu na to, iż służący się jej bali. Z jednej strony mogła być zadowolona, a z drugiej pomimo zadowolenia stać się zła i wydać rozkaz egzekucji.

* Jest uważana za najpiękniejszą córkę Kosem, a według przekazów dzień przelatywał jej na upiększaniu. Mówi się nawet, że nie rozstawała się z lustrem. 

* Miała dwóch synów: Mustafę i nieznanego z imienia.

Fatma Sultan, urodzona 1606, zmarła 1670

Zawarła 1 małżeństwo w 1616 roku z nieznanym mężczyzną. Dokładniej nie wiadomo kiedy się rozstali, jednak według jednej z teorii, Fatma miała skłamać, iż mężczyzna się do niej dobierał za wcześnie i chciał na niej wymóc współżycie. Nastąpić miał automatyczny rozwód oraz miał być on stracony.

W 1624 zawarła kolejne małżeństwo z Hasanem Paszą. Podobno miało to być udane małżeństwo, jednak w 1626 roku Kosem wymogła na niej rozwód, gdyż miała dla niej innego kandydata. Jednak krótko po rozwodzie Hasana z Fatmą, kandydat zmarł. W 1628 roku została wydana za Kara Mustafe Paszę i krótko po tym owdowiała, gdyż jej brat Murad wykonał na nim egzekucję, bo jak stwierdził " Działał wbrew Bogu". W 1629 roku zezwolono na jej powrót do Hasana Paszy i wzięła z nim ponownie ślub, jednak w 1631 Hasan zmarł. Następnie została żoną kolejno:

- Kanbur Mustafa Pasza 1632-2 lipca 1636

- Hoca Yusuf Pasza  1636 - 1637

- Maksud Pasza ? - 1644

- Melek Ahmed Pasza 6 kwietnia 1662 - 1 września 1662

- Agha Mustafa Pasza Kwiecień 1664 - 1666

* Małżeństwo z Melek Ahmed Paszą zostało zawarte wbrew jej i jego woli.

* Ahmed miał pokłócić się w noc poślubną z Mehmedem Koprulu, zrobił to specjalnie, by go ukarać na co Mehmed odpowiedział mu: daliśmy słonia paszy, co dla niektórych jest dowodem, iż była przy kości.

* Z kolei Fatma w noc poślubną oznajmiła Ahmedowi ile będzie kosztować go małżeństwo z nią, zażądała ogromnej kwoty, na co Ahmed powiedział, że kwota jest niemożliwa. Fatma powiedziała, że jedynym wyjściem jest rozwód. Ahmed zgodził się, a następnie zażądał zwrotu posagu. 

* Została pochowana w grobowcu Ahmeda I 

Geverhan Sultan, urodzona 1608, zmarła 1660 

Została wydana za mąż w 1612 roku i jej pierwsze małżeństwo trwało do 1614 roku z (Nasuh Paszą[?], który najprawdopodobniej się utopił). Następnie w 1614 została ponownie wydana za mąż, za Mehmeda Paszę. Małżeństwo zakończyło się w 1619. W 1624 roku została wydana ostatni raz za Recep Paszę, małżeństwo trwało do śmierci Recepa, która nastąpiła w 1632r. Została pochowana w grobowcu Ahmeda I.

Miała syna i córkę nieznanych z imienia.

Nie wiadomo dokładniej jak wyglądała, ale miała mieć długie kręcone włosy oraz chodzić wiecznie obrażona. Według teorii tak po prostu wyglądała (jakby wiecznie była o coś zła, obrażona).

* Miała być jeszcze wydana 3 razy za nieznanych paszów. 

* Podobno widziała śmierć matki, a Kosem miała ją prosić o pomoc, jednak odmówiła i czekała, aż umrze. Miała jej wtedy powiedzieć, że cieszy się, iż umiera.

*Niektórzy twierdzą, że była sadystką i umiała uderzyć nawet mężczyznę. 

Atike Sultan, a właściwie Burnaz Atiker Sultan, urodzona 1614 roku prawdopodobnie w listopadzie jako bliźniaczka księcia Kasima. Zmarła w 1674 roku w Stambule. Pierwsze 3 lata spędziła w Topkapi, jednak gdy na tronie zasiadł Mustafa, a później Osman została odesłana do starego pałacu, gdzie mieszkała, aż do 1623 roku, bo wtedy jej brat zasiadł na tronie. Kosem miała wielokrotnie prosić Osmana, a później Mustafę o wydanie Atike za mąż. Osman nie wyrażał na to zgody, a Halime odciągała od tego pomysłu Kosem. Dokładnie nie wiadomo, kiedy została wydana za mąż, jednak najpewniej było to krótko po tym, jak Kosem zyskała władzę. Została żoną 3 mężczyzn:

-Cafer Pasza

-Koca Pasza 1633-1652 - małżeństwo było udane.

-Yusuf Pasza 

Prawdopodobnie miała tylko jedno dziecko i po porodzie nie mogła mieć kolejnych.

* Została pochowana w grobowcu Ibrahima I (Hagia Sophia).

Hanzade Sultan, urodzona 1609, zmarła 23 września 1650 roku. 

Ukochana córka Ahmeda I, najmniej pokrzywdzona córka Kosem. Matka miała chcieć ją wydać wielokrotnie za mąż, jednak Ahmed nie zezwalał na jej ślub, chciał mieć ukochaną córkę przy sobie. Hanzade umiała się podlizać ojcu, przez co wiele rzeczy dostawała od niego za nic. Nie miała dobrych stosunków z siostrami, bo te zazdrościły jej kontaktów z Ojcem. Miała być samotniczką, która cały czas spędzała głównie w ogrodach, a jej jedynym kompanem miał być Ojciec. W 1623 roku miała zostać oczarowana przez Bayrama Paszę, podobno od chwili, gdy go zobaczyła chciała być jego żoną (pasza miał być bardzo przystojnym człowiekiem). Podobno, gdy reszta córek Kosem dowiedziała się o skrywanej miłości Hanzade, każda z osobna poszły prosić Kosem, by wydała je za Bayramę. Kosem stwierdziła jednak, iż Hanzade nie miała jeszcze nigdy męża i to ona zostanie za niego wydana. W taki sposób we wrześniu 1623 roku Hanzade wyszła za niego. Małżeństwo było bardzo udane i szczęśliwe, Hanzade miała urodzić mężowi 4 dzieci. Bayrama zachorował i zmarł w 1638 roku. Hanzade miała załamać się jego śmiercią, a Kosem nie naciskała na nią, by wychodziła ponownie za mąż, jednak w 1643 roku wydała ją za Mustafę Pasze. Podobno starała się stworzyć udany związek. Zmarła w wieku 41 lat, niektórzy podejrzewają, iż popełniła samobójstwo z żalu po mężu. Została pochowana w Aya Sofia Cami.

Ibrahim Pasza

Ibrahim Pasza urodził się w 1493, bądź w 1495 roku w Pardze. Był bardzo wysokim mężczyzną, dobrze zbudowanym, nosił brodę i podobno szybko osiwiał. Nie wiadomo kiedy dokładnie został porwany, ale historycy zakładają, iż miał zaledwie kilka lat, gdyż jeszcze jako dziecko (bądź świeży nastolatek) przeszedł na Islam i przyjął imię Ibrahim. Jakim cudem z niewolnika trafił do szkoły pałacowej dla bogatych ludzi, którzy szkolili swoje dzieci na paszów, bejów itp. - nie wiadomo. Być może, jego rodzina, która go zakupiła, była na tyle bogata i chciała zapewnić mu przyszłość. W swojej "rodzinie" nie zastał długo, bo po kilku latach został odesłany do Anatoli i ponownie trafił na targ niewolników, gdzie zakupiła go pewna kobieta. Ibrahim miał tam spotkać; jeszcze księcia Sulejmana, gdy ten przebywał na polowaniu. Miał rzekomo grać na skrzypcach, choć nie jest to pewne. Inne wersje mówią, iż pisał poemat. Ta, czy ta wersja nie robi różnicy, ważne jest to, że zainteresował sobą Sulejmana do tego stopnia, że ten zapragnął mieć go przy boku. I jak sobie Sulejman zapragnął, tak też się stało. Miał nawet zapłacić za Ibrahima pokaźną sumkę kobiecie, gdyż ta nie chciała go oddać. Jak bardzo spodobał się Sulejmanowi, tak również szybko zyskał jego zaufanie. Ibrahim wielokrotnie uchronił go przed niebezpieczeństwem, a oprócz tego dzielił z Sulejmanem zamiłowanie do poezji oraz historii. Był marzycielem i wielokrotnie miał opowiadać Sulejmanowi, że widzi, jak przyjaciel zasiada na tronie i staje się najpotężniejszym władcą świata - mówił tak, żeby się mu podlizać. (Tak jakby trafił niespodziewanie w 10). Kiedy Sulejman zasiadł na tronie, natychmiastowo mianował Ibrahima swoim szambelanem. Wkrótce niespodziewanie awansował go na swojego wielkiego wezyra, a następnie wydał za swoją ukochaną siostrę. Według przekazów sami tego chcieli i wyprosili ślub u Sułtana. Ibrahim miał być wtedy bardzo cichym, wycofanym, spokojnym i skromnym człowiekiem,

co bardzo podobało się Sulejmanowi. Miał go wysłać w podróż do Egiptu, by ten zabił Ahmeda Paszę, który działał na własną rękę. Ibrahim był bardzo utalentowany militarnie i dyplomatycznie, przez co Sulejman miał być o niego bardzo zazdrosny. Ibrahim na przestrzeni lat bardzo się zmienił i stał się swoim całkowitym przeciwieństwem. Otrzymywał wiele nagród od Sulejmana: za sukcesy wojenne i dyplomatyczne, co sprawiło, iż stał się bardzo samolubny, pyszny i przypisywał sobie wiele talentów, których nie posiadał. Istnieje teza, że to Hurrem spowodowała śmierć Ibrahima, jednak jak już powszechnie wiadomo, jest to duży błąd. Owszem, Hurrem odegrała swoje przy jego śmierci, ciągłymi skargami na niego, czy wmawianiu Sulejmanowi, jaki to on jest zły. Podobno, sama miała mu pomóc w zabójstwie Ibrahima. Sulejman zastanawiał się jak obejść przysięgę, którą wcześniej miał dać przyjacielowi. Hurrem miała wtedy szepnąć Sulejmanowi, by zabił go w nocy, kiedy śpi, bo wtedy to tak jakby był martwy. Jednak Ibrahim sam sobie zawinił, gdyż stał się bardzo pysznym człowiekiem, który uważał się za najwspanialszego na świecie, a Sulejman już wcześniej był o niego zazdrosny. Było to więc tylko kwestią czasu, kiedy wydałby wyrok na Ibrahima. Szala goryczy została przelana podczas wojny z Persją, gdzie Ibrahim najpierw mianował się sułtanem, a następnie postawił ponad Sulejmanem, co bardzo miało go rozgniewać. Legenda głosi, że nazwał siebie panem, a Sulejmana tresowanym psem/lwem/marionetką w jego rękach. Ibrahim miał wytłumaczyć Sulejmanowi, iż w Persji na wojskowych mówi się Serasker Sultan, w co oczywiście Sulejman nie uwierzył, a jeszcze bardziej go to rozgniewało. Po całym zdarzeniu Sulejman wydał rozkaz uduszenia Ibrahima według metody, którą wcześniej podesłała mu Hurrem. Tak 15 marca 1536 roku Wielki Wezyr Ibrahim Pasza został zabity. Sulejman nakazał pochować przyjaciela daleko w lesie, aby został zapomniany, a on sam nie chciał wiedzieć, gdzie znajduje się jego grób. Najpewniej do końca życia miał żałować swojej pośpiesznej decyzji.


Miał najpewniej 3 dzieci, jednak istnieje teza, że było ich więcej, gdyż druga z bliźniaczek mogła być bliźniakiem, a to dziecko które nie było tym bliźniakiem miało urodzić się rok później.
- Huricihan ur. 1530
- Hanim, bądź Osman ur. 1530
- Mehmed, zmarły w dzieciństwie (możliwy).
- nieznana z imienia nazywana przez historyków Fulane, bądź brana za tą samą osobę co Huricihan.

Aktualny wygląd grobu Ibrahima.

* Istnieje teza, iż pewnego dnia Ibrahim wybrał się na plac niewolników, gdzie zauważył uśmiechniętą "Aleksandrę" Miało go to oczarować i stał bardzo długo, przyglądając się radosnej kobiecie, a następnie miał ją wykupić. Niestety, sam nie mógł mieć niewolnicy, bo był niewolnikiem. Podobno z wielkim bólem serca miał oddać ją Sulejmanowi, a przyszła Hurrem miała być jego wielką, niespełnioną miłością.
* Jako, że miał darzyć Hurrem wielką miłością, powstała teza, iż Bajazyd miał być jego synem, co jest wielką fikcją.
* Sulejman miał rzeczywiście obiecać Ibrahimowi, iż ie zginie z jego ręki, ale obietnicy oczywiście nie dotrzymał.
* Ibrahim miał być bardzo zazdrosny o Hurrem, z kolei ona była zazdrosna o niego (w sensie jego kontaktów z Sulejmanem).
* Był wychowawcą Mustafy.
* Znał włoski, grecki i perski.
* Lud uważał go za bezbożnika, gdyż miał stawiać w swoim pałacu posągi. 

Turhan Hatice Sultan

Turhan Hatice urodziła się ok. 1627 (możliwe, iż 4 sierpnia), zmarła 22 Kwietnia 1683. Nie jest dokładnie miasto jej narodzin, ale urodziła się na terenie Carstwa Rosyjskiego, chociaż niektórzy doszukują się u niej również Ukraińskiego pochodzenia. Data jej porwania nie jest znana, ale wiadomo, iż została uprowadzona przez tatarów i sprzedana na Krym, gdzie w posiadanie zakupił ją Chan Krymu. Kiedy miała 11/12 lat Chan Krymu odesłał ją do Topkapi, w prezencie dla Kosem. Kosem miała ją szkolić, jednak w porządne obroty wzięła ją Atike Sultan (córka Kosem), kiedy matka podarowała jej Turhan jako służącą. Atike po przeszkoleniu niewolnicy wysłała ją w prezencie do alkowy brata. Istnieje też wersja, iż Ibrahim zobaczył Turhan u Atike i nakazał sobie ją sprowadzić. W 1642 roku urodziła następce tronu. Kiedy stała się Haseki, zaczął się jej konflikt z teściową. Kosem nie interesowała się swoim wnukiem, co miało denerwować Turhan, gdyż była bardziej zainteresowana innymi wnuczętami, a zwłaszcza miała uwielbiać Sulejmana - syna wroga Turhan. W 1648 roku Ibrahim został zamordowany i chciano posadzić na tronie Mehmeda (jako, iż był najstarszym synem), co się nie podobało Kosem i postanowiła zabić Mehmeda i posadzić na tronie Sulejmana. Turhan jednak o wszystkim się dowiedziała i sprawnie przeszkodziła w morderstwie, a Mehmed zasiadł na tronie.
Wtedy wojna między Kosem, a Turhan wybuchła na dobre. Kiedy Kosem chciała obalić Mehmeda i ponownie posadzić na tronie Sulejmana, Turhan dowiedziała się o jej planach i zamordowała, bądź wydała rozkaz o morderstwie Kosem. Mehmed miał być bardzo słabym zdrowotnie księciem. Ciągle popadał w różne choroby i był chuderlakiem. Turhan nakazała mu pokazywać się w gronie mniej utalentowanych urzędników, aby wyglądał na silniejszego. Kiedy byli wraz z Ibrahimem w ogrodzie, Mehmed jako malutki chłopiec, mający do 2 lat został wrzucony na jej oczach do basenu, przez Ibrahima. Sułtan wytłumaczył całe zajście tym, iż chciał sprawdzić czy jest godny, na bycie księciem.
Turhan była zazdrosna o konkubiny swego syna i żadnej z nich nie pozwalała iść do alkowy po raz drugi. Bała się bowiem, iż straci nad nim kontrolę, a gdy Mehmed zakochał się w jednej ze swoich nałożnic, porwała ją i chciała zamordować, jednak okazało się, iż nałożnica jest brzemienna. Dziewczyna doczekała w lochach porodu, a  następnie została pzez nią zamordowana, a inną nałożnicę zaszantażowała, by powiedziała, iż to ona urodziła to dziecko i je wychowywała. Jej syn

Mehmed bardzo mocno ją kochał i szanował. Uważał, iż współpraca z matką daje mu wiele siły.
Była znienawidzona przez Janczarów za śmierć Kosem i wywoływali wiele buntów przeciw jej rządom za czasów Regentki. Została pochowana w grobie Meczet Yeni obok syna.

Dzieci:
- Mehmed IV  ur. 2 stycznia 1648, zm. 8 listopada 1687
- Ahmed ? zmarł do 1 roku życia
- Geverhan ur. 1642, zm. 1694
- Beyhan ur. 1645, zm. 1701 ( możliwa, ale nie pewna)

* Prawdopodobnie miała blond włosy (na pewno nie były to ciemne).
* Z początku miała być smukłą kobietą, jednak po zostaniu Haseki Ibrahima miała dla niego się roztyć, gdyż ten miał coraz częściej wybierać puszyste panie.
* Prawdopodobnie miała na imię Nadya.
* Jest posądzana o romans z Melek Hatun - służącą Kosem.
* Była jedyną Valide w historii, która rządziła na równi z synem. Co przewyższało nawet Kosem, w jej pełni.
* Była ostatnią Regentką.

Sehzade Cihangir syn Sulejmana.

Cihangir - (pierwszy książę o tym imieniu, każdy następny był nazywany na jego cześć. Jego imię oznacza władca świata) urodzony prawdopodobnie 9 grudnia 1531 roku jako najmłodszy syn Sulejmana i Hurrem (przynajmniej znany). Zmarł 27 listopada 1553 roku w Aleppo. Cihangir urodził się z deformacją ciała (miał garba), a jego niedoskonałości uciskały na rozrastające się płuca, co prowadziło do bezdechów. Wiadomo również, iż Cihangir był bardzo wrażliwy i emocjonalny. Choroba księcia, nie przeszkadzała mu jednak w zdobywaniu wiedzy. Interesował się kaligrafią, historią, poezją oraz władał płynnie Perskim i Greckim. Jest uznawany za najzdolniejszego syna Sulejmana, jednak jego kalectwo zdyskwalifikowało go do możliwości objęcia tronu. Książę miał chodzić wiecznie pochylony, nie był w stanie unieść miecza oraz nie mógł galopować ( niektórzy twierdzą, iż nie potrafił się utrzymać w siodle).
Sulejman patrzył na swego syna jak na wiecznie małego księcia; można powiedzieć z litością, zaś w swoich wierszach nie raz pisał, że choremu synowi nieba by przychylił. Z kolei jego traktowanie przez Hurrem ma różne wersje, jedna mówi, iż nim pomiatała i traktowała po macoszemu, ale wymagała od reszty swoich dzieci dobrego, bądź neutralnego traktowania Cihangira. Druga, iż traktowała go tak w momentach, gdy przebywali w otoczeniu obcych, a kiedy zostawali sam na sam, była dla niego bardzo troskliwa.
Wiadomo, iż psychicznie, źle znosiła chorobę syna, wzruszała ją jego miłość do Ojca oraz cieszyła się z jego sukcesów. Mihrimah była powierniczką sekretów Cihangira i najlepszą przyjaciółką. Najukochańszymi braćmi Cihangira byli Mehmed i Mustafa. Mehmed zmarł szybko, gdy Cihangir był jeszcze dzieckiem, miał zareagować na to bardzo emocjonalnie, jednak Mustafa miał poświęcić mu dużo czasu i Cihangir szybko o wszystkim zapomniał. Mustafa zauważył, iż po śmierci Mehmeda, Cihangir całkowicie mu zaufał i pomimo dobrych kontaktów, trochę nim manipulował, jednak nie udało mu się nigdy zrobić tego do końca. Cihangir, niezależnie od sytuacji, stał zawsze murem za Ojcem, nie chciał być nawet podejrzewany o zdradę, a co dopiero osądzany. Bajazyd nie widział w nim zagrożenia i traktował go raczej bardziej neutralnie, nie okazywał mu nadmiernej miłości, ale też bardzo nim nie gardził. Z kolei Selim miał wyśmiewać się z młodszego brata i doprowadzać go do łez.
                                                                                    Cihangir na jesień 1553 objął prowincję -

Aleppo - gdzie sprawował władzę aż do śmierci.  Oprócz tego miał być bardzo nieśmiały, niektórzy uważają, iż bał się ludzi. Cihangir zmarł ok. 2 miesiące po śmierci Mustafy. Rozpowszechniła się teza, iż zmarł z żalu po ukochanym bracie, jednak według historyków, książę mógł przedawkować leki z powodu ogromnych bólów, które były związane z jego chorobą, bądź też zmarł we śnie, gdy dostał kolejnego ataku bezdechu i nie był w stanie nabrać powietrza więc się po prostu udusił. Został pochowany w meczecie Sehzadebasi, obok ukochanego, zmarłego 9 lat wcześniej Mehmeda (niektórzy twierdzą, iż takie było życzenie Cihangira). Sulejman nakazał wybudować meczet z widokiem na Bosfor (podobno Cihangir uwielbiał patrzyć na Bosfor), na jego cześć.



Rozpowszechniła się teza, iż Cihangir nie był podobny ani do Ojca, ani do matki i miał być wynikiem romansu Hurrem, gdyż wielki padyszach nie mógł mieć takiego syna. Co jednak nie było prawdą. w
Według przekazań haremowych, Cihangir miał odziedziczyć oczy po matce (miał być zielonookim chłopcem), możliwe iż był blondynem, bądź szatynem. Po Ojcu miał odziedziczyć rysy twarzy oraz Orli nos.

* Cihangir był samotnikiem, nie miał zbyt wiele przyjaciół.
* Pisał wiersze pod pseudonimem Zarifi
* Mustafa miał mu sprowadzać różne narkotyki na złagodzenie bóli.
* Możliwe, iż pod koniec życia uzależnił się od Opium, gdyż bóle miały się nasilić, a on przyjmował większe dawki, które doprowadziły go do uzależnienia i kiedy tylko poczuł delikatny ból, miał połykać kolejną dawkę.
* Możliwe, iż został zmuszony do oglądania egzekucji Mustafy.
* Selim miał mu podać Haszysz po egzekucji brata, by ten odleciał.
* Prawdopodobnie nie miał dzieci, bądź miał syna Muse, bądź Mustafe.

Miłość Cihangira

Wielką miłością księcia miała być Nar - piękna nałożnica, którą miał otrzymać od matki w dniu 20 urodzin. Od pierwszej spędzonej z dziewczyną nocy, Cihangir miał po za nią świata nie widzieć, co więcej kiedy Aga haremowy oskarżył Nar o kradzież koli Hurrem, ta rozwścieczona tą informacją nakazała uwięzić Nar w lochu, a następnie ściąć.Kiedy Cihangir się o tym dowiedział, miał świadomość, że z matką nie wygra. Nie wiedział czy dziewczyna ukradła tą kolię, czy też nie, ale liczyły się dla niego uczucia do Nar i dzięki swojemu jubilerskiemu talentowi, który odziedziczył po Ojcu perfekcyjnie podrobił kolię Hurrem i oddał jej ją w dniu, kiedy mieli ściąć Nar, mówiąc, iż znalazł ozdobę w ogrodzie. Miał pisać jej mnóstwo listów, a ona nie do końca zdawała sobie sprawę z uczuć księcia, gdyż ten nigdy się z nich nie zwierzał, był zamknięty w sobie. Jednak pewnego dnia otrzymała list, który zawierał wyznanie miłosne Cihangira do niej. Od tej pory miała się zacząć ich wielka miłość, Cihangir podobno nie chciał już innych nałożnic i wzywał do komnaty tylko Nar. Jeżeli prawdopodobieństwo, iż Cihangir miał syna Muse/Mustafę jest prawdziwe, to mówi się, iż właśnie Nar miała być jego matką. Nar zmarła ok. 2 miesięcy przed śmiercią Cihangira na Ospę. Hurrem podobno wzięła udział w pogrzebie (w sensie takim, jak modlono się nad trumną zmarłych, zanim wyniesiono ją za bramy pałacu. W samej ceremonii pogrzebowej nie brała udziału), a nawet ukłonić się przed jej trumną, w uznaniu i szacunku za miłość jaką obdarzyła jej syna. Z kolei Cihangir podobno odnalazł prawdziwą kolię Hurrem i położył, bądź włożył ją do grobu Nar.

Cihangir podobnież miał być wcześniej zauroczony w jednej ze służek swojej matki, a ona w nim i bardzo chciała się z nim związać, jednak książę ją odrzucał,  aczkolwiek obdarowywał różnymi prezentami i traktował jak swoją siostrę - Mihrimah. Hurrem na prośbę swojej oddanej służki, wysłała ją do komnaty Cihangira, jednak ten miał się bardzo zdenerwować na matkę i wyrzucił dziewczynę za drzwi. Następnie przeprosił dziewczynę i matkę za swoje zachowanie. Hurrem nie zmusiła syna do przyjęcia służki, zrozumiała, iż jej nie chce. I tak służka Hurrem służyła jej, aż do śmierci.

Sehzade Mustafa - Syn Sulejmana

Sehzade Mustafa ur. 1515 roku prawdopodobnie jesień (październik/listopad), zmarł 6 października 1553 roku. Był pierwszym i jedynym synem Mahidevran i Sulejmana, który dożył dorosłości. Po śmierci swoich dwóch starszych braci (Mahmuda i Murada) stał się księciem koronnym. Był bardzo lubianym i cenionym przez wszystkich poddanych zwłaszcza przez Janczarów księciem. Już jako mały chłopiec zdobył ich przychylność, gdyż był najstarszym z książąt oraz bardzo dobrym wojownikiem. Jego pierwszą prowincją, którą otrzymał była Manisa (gdzie się urodził) w prawdopodobnie 1533 roku, zaś drugą była Amasyia, którą otrzymał w 1541 roku. Był bardzo dobrym i szanowanym regentem, poświęcał się dla ludności, często wydawał pieniądze przeznaczone na jego utrzymanie dla ludzi biednych. Każdy kto zwrócił się do niego o pomoc ją otrzymał, nikogo nie zostawił w potrzebie. Według Wenecjan, Mahidevran miała go uczyć kochać ludzi, a oprócz tego dodali, iż świat nie widział bardziej szlachetnego i kochanego przez lud księcia. Mustafa był również bardzo lubiany w strefie rodzinnej - Mehmed czerpał inspiracje od niego, występowała u nich nutka zazdrości (jeden o drugiego), ale nigdy tego dobitnie nie okazywali oprócz tego byli ze sobą bardzo zżyci, Mustafa po jego śmierci bardzo rozpaczał i aby uświęcić jego pamięć nadał swemu synowi imię Mehmed (+ na cześć Mehmeda II). Bajazyd uwielbiał z nim walczyć, zaś dla Cihangira był jednym z ukochanych braci (po śmierci Mehmeda jedynym). Mihrimah również miała z nim dobre kontakty, z kolei Selim nie miał już tak dobrych jak pozostałe rodzeństwo, często był zazdrosny o Mustafę, co bardzo często miał okazywać i  przez to ich relacje nie należały do najlepszych. Ibrahim Pasza był jego nauczycielem nie tylko w sferze walki, ale również zachowań, to on miał nauczyć Mustafę miłości i szacunku do matki. Ibrahim pisał wiele listów do Mustafy, w których zawsze zwracał się "Szanowny, najdroższy przyjacielu".

Miał otrzymać od Ibrahima siodło, które ten otrzymał w prezencie od Sulejmana. Mustafa podobno w zazdrości powiedział, iż to siodło się mu nie należy i nie powinien go przyjmować, a dobrze by było gdyby mu je oddał, na co Ibrahim przystał, jedynie pod warunkiem, że Mustafa będzie to ukrywał przed Ojcem. Po egzekucji Ibrahima miał bardzo rozpaczać. Miał być ukochanym synem Sulejmana do momentu dorastania Mehmeda, wtedy cała miłość Ojca przypadła jemu, a Mustafa został przez Sulejmana odtrącony na boczny tor. Z kolei o stosunkach Mustafy z Hurrem mówi się, iż były chłodne, ale nigdy nie wrogie. W sporach między Hurrem, a Mahidevran zawsze brał stronę Hurrem, gdyż wiedział jaki ona ma wpływ na Ojca. Miał nawet poniżać Matkę, by przypodobać się Hurrem, jednak zaraz po całym zdarzeniu na osobności miał ją przepraszać. Mustafa mimo swej dobroci i szlachetności, odziedziczył również te gorsze cechy - były to m.in. żądza władzy oraz miał odziedziczyć po swym dziadku Selimie I złe traktowanie kobiet, zwłaszcza tych, które nie dały mu syna, którego on bardzo pragnął. Jego ukochaną córką była Nergissah - córka Ayse Hatun. Nergissah jako jedyna z jego córek potrafiła zbliżyć się do Ojca i zająć w jego sercu wysokie miejsce (była jego oczkiem w głowie). Podobno Mustafa zawiedziony "brakiem" synów miał nauczać Nergissah strzelania z łuku, co bardzo się jej podobało. Mustafa był również bardzo kochliwy miał 7 znanych kobiet, jednak mówi się, iż miał ich znacznie więcej. Przeważająca część jego kobiet pochodziła z Czerkiesji, Kaukazu i Bałkan, z czego większość miała mu podarować Mahidevran i prawdopodobnie wiele z nich była córkami paszów, bejów, bądź pochodziła z dynastii Giray.  Mustafa został zamordowany 6 października 1553 roku (w Konyi), został oskarżony o zdradę na podstawie listu do Szacha Persji i uduszony sznurem. Wiele osób nie

mogło uwierzyć, że wspaniały, ukochany książę mógł okazać się zdrajcą i powstały legendy, iż Hurrem wraz z Rustemem mieli maczać w tym palce i sfabrykować list. Jednak ten list wraz z innymi listami księcia został wielokrotnie przebadany przez grafologów, którzy stwierdzili jednoznacznie, iż nie był on podrobiony i książę sam go napisał. Mahidevran, kiedy Mustafa został wezwany przez
Sulejmana prosiła go, aby na siebie uważał, nie ufał nikomu, a najlepiej nigdzie nie jechał, bo Ojciec go skrzywdzi. Jednakże gdyby Mustafa nie zjawił się na wezwanie sułtana, zostałby oskarżony o przeciwstawienie się jemu, co również wiązało się ze śmiercią. Został pochowany w Bursie, a jego matka wydała wszystkie oszczędności na Mauzoleum syna i żyła przez wiele lat w ubóstwie (została pozbawiona bez tytułów i wszystkich dostępów do środków).

Mustafa był również osobą o bardzo silnym, stanowczym charakterze i nie pozwalał nikomu mieszać się w sprawy rządzenia prowincją (za co często obrywał, gdyż popełniał wiele błędów przez brak doświadczenia, zwłaszcza na początku). Oprócz tego był osobą, która miała duże mniemanie o samym sobie i żadna kobieta by nim nie zawładnęła, a na pewno nie do takiego stopnia, aby pozwolił sobie na stanie się kukiełką w jej rękach. Również nie pozwoliłby na to swojej matce. Jej rolę ograniczał do rządzeniem haremem, nigdy nie pozwolił na wtrącanie się w sprawy prowincji.
Z wyglądu był typowym Osmanem o potężnej budowie i orlim nosie, z profilu przypominał Ojca, jednak kiedy stawał twarzą w twarz, to miał być wypisz, wymaluj jak Mahidevran.


Kobiety Mustafy:
-Fatma Sultan,
-Ayse Hatun,
-Hatice Hatun,
-Nurbegum Hatun,
-Handan Hatun,
-Rumeysa Sultan,
-Nuricihan Hatun.

Dzieci:  (miał 4 w 100% znanych dzieci, a kolejne 4 jest pewna, iż posiadał, ale nie do końca wiadomo, czy tak się nazywały, tych dzieci miało być, jednakże znacznie więcej, mówi się o przynajmniej 11/12)
- Orhan ur. 1535, zm. ok 1552

- Nergissah ur. 1536, zm. 1592
- Hatice ur. 1538, zm. 1603
- Handan ur. 1544, zm. 1621
- Mihrisah ur 1547, zm 1598
- Mehmed ur .1547, zm. 10 grudnia 1553 (stracony)
- Murad ur. 1548, zm. 1553 (I połowie roku)
- Sah ur. 1550, zm. 1577

* Podobno preferował Rudowłose kobiety i kazał sobie takie sprowadzać
* Jego Harem liczył ponad 100 kobiet
* Miał dostarczać Cihangirowi Opium.
* Wiele posłów opisywało, że jest jedyną radością Mahidevran, a ta strzeże go, jak oka w głowie, przy czym jest nadgorliwa i nadopiekuńcza.
* Pisał wiersze jako Muhlisi (kochanek)
* Darzyć szacunkiem i równie mocno kochać miał Rumeyse (której bał się cały harem)
* Miał również wiele uczucia poświęcić Nurbegum.
* Historycznie, prawdopodobnie nie wyjeżdżał na wojny (chociaż niektórzy twierdzą, iż był na wojnie, ale tylko raz jako jeszcze mały książę) za to zostało zanotowane, iż pełnił przynajmniej raz rolę Regenta i poradził sobie z tą funkcją doskonale.

"Książę Godny Tronu"

Stosunki Polsko - Tureckie według historii

Można powiedzieć, że do końca XV wieku państwa te były sobie obojętne (neutralne), jednak skończyło się to, kiedy Imperium zaczął panować Bajazyd II i 1485 wybuchła wojna między Imperium, a Polską.
Wojna zakończyła się klęską wojsk polskich (wyprawa króla Jana Olbrachta na Mołdawię 1497).
Podczas panowania Bajazyda II było wiele spięć Między państwami m.in. o Kilię i Białogród oraz wielki najazd w 1499 w głąb Polski.



Po przejęciu tronu przez Sułtana Selima I Groźnego państwa cieszyły się pokojem, gdyż Selim był zajęty wojną z Persją oraz podporządkowywaniem sobie terenów dzisiejszej Syrii , Egiptu , Palestyny itd.
Polscy dyplomaci jeździli do Stambułu gdzie przywozili rozejmy. Zanim Sulejman objął władzę, kraje podpisały trzyletni pokój, który przestał obowiązywać po śmierci Selima I.

Sulejmanowi zależało, jednak na pokoju z Polską, aby zapewnić sobie spokój na granicy oraz liczył na wsparcie w konflikcie z Habsburgami. Z kolei Zygmunt Stary nie chciał konfliktu z Imperium Osmańskim.
Podczas wyprawy na Węgry 1521 Sulejman chciał zaatakować Polskę, ale Zygmunt Stary wysłał mu skromne posiłki.
26 października 1526 został podpisany traktat, który gwarantował przyjazne stosunki z Państwami.
Relacje między państwami ochłodziły się w 1530 roku, kiedy to lennik Sulejmana zaatakował Polskę. Po wymianie listów spór złagodzono, a w 1533 podpisano pokój wieczysty, który gwarantował pokój, aż do śmierci Sulejmana ze strony Imperium. Był to pierwszy taki traktat podpisany między państwem Chrześcijańskim, a Muzułmańskim. Został zawarty głównie dlatego, iż Osmanie nie chcieli swoją postawą popychać Jagiellonów do anty-osmańskiego sojuszu z ich wrogiem (Habsburgami).
Pokój nie uwzględniał Tatarów Krymskich, a Polska zrzekła się prawa do Mołdawii. Wobec tego Imperium, mogło użyć Tatarów, aby pokazać Polsce ich miejsce, gdyby Ci sprzymierzali się z Wrogami (Habsburgami).
Na granicy nie zapanował jednak spokój i zdarzały się konflikty zbrojne. Z terytorium Osmańskiego przedostawali się Tatarzy i dokonywali rozbojów i grabieży, z kolei z Polski do Imperium przedostawali się kozacy i również dokonywali tego samego. Nie wpływało to, jednak na złe stosunki, zwykle wymieniano się listami i skargami oraz dokonywano spisu poniesionych strat.
W 1553 roku traktat został odnowiony przez Zygmunta Augusta,  który zawierał m.in. anulowanie wzajemnych żądań rekompensaty za rozboje.
Hurrem miała wpływ na relacje Osmanów z Polską - pisała lisy do Zygmunta Starego, Zygmunta Augusta i Bony oraz zapewniała w nich o życzliwości Osmanów do Polski. Wspierała Sulejmana, bowiem również nie chciała, aby Polska nawiązała kontakty z Habsburgami. Tytułowała się Polką więc raczej zależało jej na dobrych stosunkach. W jednym z listów wyraziła wyrazy współczucia po śmierci Zygmunta Starego i nazwała się siostrą króla. Wysyłała prezenty do Polski m.in. kalesony.
Pokojem tym państwa cieszyły się ok 100 lat

Konflikt ponownie rozpoczął się tym, iż Kozacy splądrowali Warnę, Eupatopię i Trapezunt, na co Sułtan nie reagował, oprócz wysyłania skarg do Polski.
Lecz w 1615 roku odważyli się splądrować przedmieścia Stambułu,wojsko wysłane na Kozaków zostało rozbite, a admirała floty Osmańskiej zabrano do niewoli. Bardzo rozgniewało to Osmana II, jednak był na razie zajęty konfliktem z Persją. Mimo to w 1617 wysłał 50 tysięczną armię z Iskanderem Paszą na czele. Nie zaatakowali oni jednak Polski, a przybyli z paktem, który Polska podpisała i zobowiązała się do ukrócenia Kozaków oraz uznanie wpływów Osmańskich na ziemiach Mołdawskich.
W 1618 podczas wojny wyznaniowej, Cesarstwo Austriackie wysłało list do Osmana, w którym oskarżało Polaków o sprzyjanie Habsburgom. Osman II zarządził atak na Polskę.
W ten sposób, w 1620 wybuchła kolejna wojna tzw. Chocimska, która skończyła się neutralnie dla obu stron, a
9 października 1621 pod Chocimiem podpisano traktat pokojowy.
W 1683 Polska podpisała antyturecki sojusz z Austrią i podjęła wyprawę przeciwko wojskom tureckich, oblegających Wiedeń. Następnie wojny z Osmanami były kontynuowane aż do 1699, kiedy podpisano traktat pokojowy w Karłowicach i to zakończyło wojny Polsko-Osmańskie (Tureckie).
Imperium Osmańskie jako jedyne nie zaakceptowało rozbiorów Polski.

Halime Sultan

Halime/Alime Sultan ur. 1576, zm. 1623 Pochodziła najpewniej z Abchazji (kaukaz). Do 2009 roku była znana pod imieniem Fuld, bądź Fulnale (takie imię nadali jej historycy, gdyż nie można było się doszukać jej prawdziwego imienia, dokonali tego dopiero w 2009 roku). Jak trafiła do haremu, tego nie wiadomo, aczkolwiek najpewniej została porwana i zakupiona na targu niewolników. Miała najniższą pensję, jej pensja wynosiła 100 akcze dziennie. Miała bardzo chłodne stosunki z Safiye możliwe, iż Safiye chciała pozbawić życia Mustafę. Była bardzo opiekuńczą matką wspierała swoje dzieci - poświęcała im mnóstwo czasu, szczególnie Mustafie, chciała go chronić przed wszystkimi. Kiedy Mustafa zasiadł na tronie, ona stała się Valide Sultan, a jej dochody ze 100 Akcze dziennie skoczyły na 3000 dziennie. Prawdopodobnie wdała się w dobre kontakty z Kosem, aby posadzić syna na tronie.

Miała również oddanego paszę jakim była Kara Davud Pasza. Mustafa stał się marionetką w rękach jej oraz Kosem. (niektórzy podejrzewają, iż mogły się nad nim znęcać). Długo nie nacieszyła się posadą Valide, gdyż jej syn został zdetronizowany. Halime wówczas została wysłana do starego pałacu, a jej wynagrodzenie zostało zmniejszone o 1000 akcze dziennie, zaś jej syn został wysłany z powrotem do klatki. Po obaleniu Osmana wyciągnięto Mustafę z klatki, a ona tym samym wróciła na stanowisko Valide. Również i tym razem miała się długo nie nacieszyć swą posadą, gdyż większość źródeł podaje, iż zmarła przed kolejną detronizacją jej syna. Niektórzy twierdzą, iż mogła być czarownicą, gdyż korzystała z mnóstwa kadzidełek, medalionów itp.

Dzieci
Mahmud 1587-1603 (niepewny)
Mustafa 22 listopad 1591- 26 luty 1639
Hatice (Dilruba) 1594-1687

Nurbanu Sultan

Afife Nurbanu ur. 1525, zm. 7 Grudnia 1583. Pochodziła z Wenecji. Najprawdopodobniej miała na imię Cecilia, albo Oliwia. Była nieślubnym dzieckiem Violanty Baffo i Nicola Veniera. Podobno nie była kochanym dzieckiem, a jej rodzice się nią nie interesowali. Pozbyli się córki i zamknęli w jednej z posiadłości. Została porwana w 1537 roku przez Korsarzy. Do haremu księcia Selima trafiła ok. 1543 roku, dzięki sułtance Hurrem, która nadała jej imię Afife. Dość szybko uwiodła księcia Selima, a ten nadał jej imię Nurbanu. Za życia sułtanki Hurrem była bardzo  blisko niej postawiła sobie ją jako wzór. Gdy Selim zasiadł na tronie, doprowadziła do ich oficjalnego ślubu i stała się jego prawowitą żoną. Selim II nie bardzo interesował się sprawami państwowymi, a bardziej uciechom cielesnym. Z kolei Nurbanu zajęła się polityką, a w rządach pomagał jej Sokollu Mehmed Pasza. Zajmowała się również wieloma intrygami, zwłaszcza przeciwko siostrze Selima - Mihrimah. Ich kontakty nigdy nie były dobre, a wojna między nimi rozpętała się po śmierci Hurrem, jednak szczyt przypisuje się po śmierci Selima. Mihrimah ingerowała w sprawy państwowe oraz w alkowę Selima (była jego Valide Sultan), jak i Murada. Podobno Nurbanu nie była ukochaną żoną Selima, a była to jej konkurentka Selimiye. Przypisuje się jej, iż mogła maczać palce w śmierci Abdullaha utalentowanego i ukochanego syna Selima.

Podobno Nurbanu znalazła martwego Selima w Hammamie. Ukryła ciało sułtana wraz ze swymi wiernymi sługami. Napisała list o śmierci Sułtana i wysłała go tylko do swojego syna, aby wracał do Topkapi i zasiadł na tronie. Ciało Selima miało być ukrywane przez 13 dni, a po przybyciu Murada do stolicy, ogłoszono śmierć padyszacha oraz wydano rozkaz egzekucji pozostałych braci.  Nienawidziła się ze swoją synową Safiye i robiła wszystko, aby odciągnąć ją od swego syna. Oskarżała kobietę nawet o czary. Muradowi podtykano wiele nałożnic i dzięki temu miał się doczekać ogromnej ilości dzieci, mówi się o 100, a nawet 103. Jednak znanych z imienia jest niewielka część ok. 45.
Niektórzy twierdzą, iż Murad bardziej kochał Mihrimah, niż własną matkę i dlatego przyjmował nałożnice od niej, a nie od swej rodzicielki. Sprawowała ona władzę również za swojego syna, który miał podobne zainteresowania jak jego ojciec (narkotyki, alkohol) .
Nurbanu zmarła prawdopodobnie w wyniku otrucia, bądź utopienia w wannie przez swoją synową Safiye, z którą miała bardzo złe kontakty. Została pochowana w Hagia Sophia.

Udzielała się charytatywnie, dzięki niej powstało wiele budynków, meczetów, szkół oraz Hammam.

Nurbanu miała być bardzo piękną kobietą: posiadała czarne, długie włosy zielone/niebieskie oczy oraz była bardzo chuda o bladej cerze. Była zainteresowana historią oraz poezją, lubiła się uczyć języków, czytała mnóstwo poematów, wiele osób uważa, iż była o wiele bardziej mądrzejszą osobą, od swojego męża. Wywyższała się nad Selimiye, iż to ona została protegowaną przez Sułtankę Hurrem, z czego była bardzo dumna. Dzięki jej działaniom charytatywnym, lud bardzo ją kochał.



Dzieci

Ismihan Sultan 1544-1585
Shah Sultan 1544-1580
Murad  ur. 4 lipca 1546 - 16 stycznia 1595 (późniejszy Murad III)
Fatma Sultan 1549-1580

*Prowadziła korespondencję z Katarzyną Medycejską.
*Pierwsza niewolnica, która została Valide.
*Była pierwszą regentką.
*Była bardzo wpływowa, a o jej zdanie pytali się wezyrowie
*Prawdopodobnie przetrzymywała psy w ogrodach, miała się skarżyć doży weneckiemu, iż są za duże i mało owłosione.
*Wyszywała poduszki i miała je wysyłać doży weneckiemu.
*Miała być niezadowolona w chwili urodzenia 3 córki, gdyż liczyła na księcia, z powodu, iż jej konkurentki rodziły chłopców.
*Niektórzy podejrzewają, iż miała romans z jednym Agą, a słudzy ją nakryli, a następnie miała się ich pozbyć. Inni twierdzą, iż na tym romansie nakrył ją sam Murad i chciał o wszystkim powiedzieć Ojcu, jednak ta zaszantażowała syna i zagroziła, iż on straci życie wraz z nią. Dlatego też, Murad miał sobie upodobać Mihrimah.