Hurrem Sultan

Hurrem Sultan (in. Churrem) pochodziła z Rohatynia, ówczesnego królestwa Polskiego, a dzisiejszej Ukrainy. Dokładna data jej urodzenia nie jest znana, ale Historycy określają ją od 1500-1505 roku, chodź z pewniejszym przełomem 1502-1504 jak zostało zanotowane na jej grobie.
Możliwe, iż jej prawdziwe imię to Leksandra, bądź Alexandra Lisowska (in. La Rossa). Najprawdopodobniej była córką Popa imieniem Havryło oraz Leksandry/Anastazji Lisowskich.
Istnieje również wersja, iż Hurrem była spokrewniona z Jagiellonami, a jej prawdziwym Ojcem miał być Zygmunt Stary oraz jego kochanka Leksandra/Anastazja Lisowska. Dowodem na jej królewskie pochodzenie mają być listy, które pisała do króla Polski Zygmunta Augusta i tytułowała się jego siostrą. Sam Sulejman opisał swą wybrankę, iż nie jest niewolnicą, a wywodzi się z kraju Polskiego i królewskiego rodu. Jej pochodzenie zakwestionował polski poeta - Samuel Twardowski -, jednak dzisiejsi Historycy nie są do końca przekonani, czy aby na pewno Hurrem nie była spokrewniona z Jagiellonami.

Podobno dzień przed porwaniem, który jednocześnie był dniem ślubu, udała się do wróżki, która

wywróżyła jej, iż będzie miała dwa śluby, ale tylko jednego męża. Prawdopodobnie wyszła za mąż za swojego sąsiada Stefana. Związek ten nie zdążył być skonsumowany, gdyż w noc poślubną Tatarzy mieli napaść na miasto. Najprawdopodobniej w 1509 roku (gdyż tak został zanotowany najazd tatarów na Rohatyń) została porwana i sprzedana na Krym, a stamtąd na Targ Niewolników w Stambule. Tam została zakupiona i trafiła do haremu Sulejmana (niektórzy twierdzą, iż Hurrem miała zostać nałożnicą Selima I, jednak nie zdążyła trafić do Haremu, gdyż ten zmarł). Gdy przybyła do Topkapi, Mahidevran miała nazwać ją sprzedajnym mięsem, co rozzłościło niewolnice i najprawdopodobniej wybuchła między nimi wielka sprzeczka, która odbyć się miała na oczach Ayse i została przez nią załagodzona.

Pewnego dnia, nie zważając na zasady, przebywając w ogrodzie nie tyle podeszła, do równie przebywającego tam sułtana, ale odbyła z nim bardzo długą rozmowę. Niewolnica oczarowała Sulejmana, a następnie została wezwana przez niego do alkowy. Bardzo szybkie zwrócenie uwagi sułtana wzbudziły zazdrość innych konkurentek. Szczególnie często wybuchały sprzeczki między Mahidevran, a Hurrem lecz Ayse Hafsa starała się łagodzić ich spory. Ayse do pojawienia się Hurrem faworyzowała Mahidevran, jednak po poznaniu faworyty uważała ją za godną swego syna i bardzo polubiła, czego nie można powiedzieć o siostrach sułtana. Szczyt ich kłótni wystąpił po śmierci matki Sulejmana. Hurrem czuła się najważniejszą osobą w Haremie i pozwalała sobie na ataki słowne w stronę Mahidevran przy każdej, nadarzającej się okazji, jednak tylko w cztery oczy, nigdy przy nikim ważnym. Z kolei Mahidevran była zawsze tą osobą, która nie wytrzymywała presji jaką wywierała na niej Hurrem i zawsze ona wybuchała krzykiem jako pierwsza. Podczas pewnej kłótni między kobietami doszło do potężnej awantury, a Mahidevran podrapała twarz Hurrem  (podobno do krwi). Hurrem odeszła stamtąd z płaczem i udała się na skargę do Sulejmana, a następnie odmówiła mu współżycia, co go rozwścieczyło i wypędził Mahidevran z pałacu. W taki sposób Hurrem pozbyła się najsilniejszej konkurentki. Pewnego dnia do seraju przywieziono młode Rusinki, które miały być prezentem, a Sulejman podobno zażyczył sobie jedną z nich do alkowy. Kiedy Hurrem się o tym dowiedziała, próbowała popełnić samobójstwo,  prawdopodobnie przez podcięcie żył. Kiedy Sulejman dowiedział się o tym,  co zrobiła Hurrem, nakazał odesłać Rusinki skąd przybyły pod pretekstem:  "zbyt chude".

Hurrem przekonała Sulejmana do tego, aby zwrócił jej wolność, tłumacząc, iż chce pomagać na ziemiach świętych, a jako niewolnica nie ma do tego prawa, co jednak nie było jej głównym celem. Wiedziała, iż Sulejman jako muzułmanin, nie może współżyć z muzułmanką bez ślubu i żyć w grzechu. Sulejman zwrócił jej wolność, a następnie wezwał do alkowy, w której się nie pojawiała. Sułtan zrozumiał, iż został oszukany i rozwścieczony tym, iż dał się podejść miał nie widywać się z Hurrem kilka miesięcy. Jednak zbyt długo nie wytrzymał i w czerwcu 1534 roku odbył się ich huczny ślub. Podobno po ślubie Sulejman nie patrzył już na żadną inną, a Hurrem królowała w sypialni.

Hurrem miała wielkie wpływy na Sulejmana, często pytał ją o radę. Angażowała się w sprawy państwowe i utrzymywała porządek w pałacu, gdy Sulejman wyjeżdżał. To ona przekazywała mu aktualności oraz uczestniczyła w Obradach Divanu, podczas jego nieobecności. Pisała listy z królami m.in. Królem Polski, do którego zachowały się jej dwa listy, a oprócz tego wysłała polskiemu władcy kalesony. Kobieta adresowała wiele listów do Sulejmana, w których wyznawała mu swą miłość, zaś on w odpowiedziach robił to samo oraz pisał jej wiersze.
Wybudowała wiele szpitali, hammamów (niektóre funkcjonują do dnia dzisiejszego) oraz jadłodajni.
Zachowały się jej notatki, w których napisała, że obawia się, iż Sułtan pomyśli, że związała się z nim dla korzyści majątkowych oraz kiedyś zwątpi w jej miłość. Zarzekała się, jednak, iż jest ona prawdziwa i oddała by wszystko co ma i mogłaby żyć w biedzie jak dawniej, gdyby miała przy boku Sulejmana (jednak wielu sądzi, że to były notatki tylko na pokaz).

Jaka była Hurrem? Według niektórych była wiedźmą, która uwiodła potężnego sułtana. Według

innych była prawdziwym Tyranem doprowadziła m.in. do śmierci Mustafy i Ibrahima (na co dowodów brak). Ibrahim zginął głównie przez pychę i wywyższanie się, a ona miała niewielki wpływ na wyrok. Z kolei grafolodzy przebadali list, który miał zostać podrobiony i są zgodni, iż ten list został napisany przez księcia.
Według przekazów Hurrem była raczej niskiego wzrostu, o idealnej figurze (klepsydra), mogła być blondynką, bądź rudowłosą, a jej oczy mogły być koloru niebieskiego, albo zielonego (większość obstaje przy zielonym kolorze). Oczy miały być najpiękniejszą częścią jej ciała i każdy kto w nie spojrzał, nie mógł się im oprzeć, a w ich głębi miała być widziana jej wielka mądrość.
Skąd pomysł, iż była brzydka? - prawdopodobnie wywodzi się od wszystkich przeciwników Hurrem; po śmierci Mustafy stworzone opowiadania o brzydkiej niewolnicy, która uwiodła wielkiego sułtana. Z kolei sam sułtan pisał, iż jest niezaprzeczalnie piękna.
Hurrem przez wielu historyków jest opisywana jako kobieta żądna władzy, ambitna, manipulantka, intrygantka i aktorka. Jednak wielu posłów tamtejszych czasów opisuje ją jako miłą, przyjazną, mądrą, ale silną sułtankę. Na pewno była uśmiechnięta i radosna, uwielbiała zabawy i taniec.

Hurrem aktywnie udzielała się charytatywnie jest fundatorką wielu budynków w Mekkce i Medyni. Zbudowała również wiele szkół, szpitali (jeden z nich funkcjonuje do dziś) i fontann. Oprócz tego wybudowała Haseki Sultan Complex oraz Haseki Hurrem Sultan Hammami (funkcjonujący do dziś, jednak miał być on na zawsze darmowy, aby był dostępny dla wszystkich potrzebujących, a od przejęcia przez Republikę Turcji jest płatny). Jest twórczynią również Haseki Sultan Lucy czyli darmowej kuchni, gdzie każdego dnia karmiono ok. 500 osób ubogich dwa razy dziennie.

Hurrem zmarła 15 kwietnia 1558 podczas posiłku, a przyczyna jej śmierci nie jest znana, istnieje wiele teorii na ten temat. Została pochowana w Meczecie Sulejmana Wspaniałego, a jej Mauzoleum kosztowało mnóstwo pieniędzy. Sulejman po śmierci żony miał się załamać i pomimo podtykanym mu nałożnic, nie przyjął żadnej kobiety do alkowy. Oprócz tego siedział w swojej komnacie i przestał jeść, a czas miał spędzać na pisaniu listów do zmarłej żony. Mihrimah miała być jego pocieszycielką.

Dzieci:
1. Mehmed 1521 - (6 listopad) 1543
2. Mihrimah 21 Marzec 1522 - 25 Styczeń 1578
3. Abdullah (21 Marzec) 1522, bądź 1523 - 1525, bądź 1526
4. Selim 28 Maja 1524 - 12 Grudzień 1574
5. Bajazyd (sierpień)1525 - 25 wrzesień 1561
6. Murad 1526-? (? miał zostać paszą)
7. Cihangir 7 grudzień 1531- 27 listopad  1553
8. Orhan ?-? (niepewny)
9. Nieznana z imienia córka (niepewna)

Stosunek Hurrem do dzieci:
Mehmed - ukochany syn Hurrem i Sulejmana. Hurrem po jego śmierci przeżywała depresję z załamaniem nerwowym.
Mihrimah - kochała, ale miłość przekładała na wykorzystywanie córki do swoich celów.
Selim - nie do końca wiadomo jak wyglądały ich stosunki, jednak nie przypisuje się im złych.
Bajazyd - najbardziej rozpieszczony książę przez Hurrem po śmierci Mehmeda, to właśnie w nim widziała następce tronu.
Cihangir - istnieje wiele teorii ich stosunków, według jednych Hurrem miała ignorować i pomiatać synem, według innej miała tak robić tylko przy ważnych osobach, a kiedy była sam na sam z synem, bądź gdy w jej otoczeniu przebywali jej służący, miała bardzo troszczyć się o niego.

*Mogła mieć brata o imieniu Iiję bądź Aleksieja
*Była jedyną prawowitą żoną Sulejmana i jedyna, podczas jego panowania nosiła tytuł Haseki.
*Chodzą pogłoski, iż Ibrahim Pasza był nią zauroczony
*Jest posądzana o wiele romansów m.in. z Ibrahimem i Markiem - weneckim malarzem.
*Nazywano ją cesarzową
*Ma swój posąg na Ukrainie + jest dla nich bohaterką narodową.
*Zapoczątkowała Sułtanat Kobiet

Potomkowie Sułtanów - Zapomniani dziedzice Osmańskiego tronu.

Po upadku Sułtanatu powstała Republika Turcji, a co za tym idzie nowe ustawy i m.in. to, iż każda rodzina musi mieć nazwisko. Potomkowie najstarszej, najdłużej panującej dynastii ( przez 624 lata) na czele ze świeżo obalonym Sułtanem Mehmedem VI przyjęli nazwisko Osmanoglu -  czyli potomkowie Osmana/synowie Osmana - nazwisko nawiązuje do założyciela dynastii Sułtana Osmana I.
W 1924 roku każdy jeden potomek dynastii został wygnany z Turcji, a oni sami rozproszyli się po całym świecie. Przez dłuższy czas mieli zakaz powrotu do kraju oraz odebrano im obywatelstwo Tureckie. Przez wszystkie lata rodzina żyła w wielkiej biedzie odebrano im cały majątek, który posiadali wraz ze wszystkimi rezydencjami. Osiedlili się głównie w USA i wielu krajach Europy oraz na bliskim wschodzie. W 1951 roku zezwolono na powrót do Turcji żeńskiej części potomków Osmanów, z kolei dopiero w 1973 roku męskim potomkom.
Po powrocie do Turcji  obawiano się ich roszczeń do tronu, jednak Ertuğrul Osman powiedział: "Demokracja działa dobrze w Turcji.". Nikt specjalnie się nimi nie interesował, aż do 2006 roku, gdy powstał o nich film dokumentalny pt:. "Osmanoğlu'nun Sürgünü", opowiadający historię ich powiązania z sułtanami, życiem na wygnaniu oraz całą historię do roku 2005/6, co znacznie podniosło rangę znaczenia rodziny w Turcji. Serial "Wspaniałe Stulecie" sprawił, iż rodziną interesuje się wiele Turków, niektórzy chcą nawet przywrócenia sułtanatu oraz zwrócenia im odebranych ziem i majątku.

Najważniejszymi ostałymi potomkami byli:
    
*Ertuğrul Osman, który urodził się za czasów panowania ostatnich sułtanów (ur. 18 sierpnia 1912). Żył na tyle długo, iż został ostatnim żyjącym księciem urodzonym za czasów Imperium Osmańskiego i panowania jego rodziny. Dożył naszych czasów i zmarł 23 września 2009 roku w Stambule, z powodu niewydolności nerek. Pogrzeb, na którym uczestniczyło wiele urzędników państwowych, odbył się 26 września 2009 roku. Został pochowany obok swego dziadka Sułtana Abdulhamit'a II. 
  

*Fatma Neslisah Sultan, podobnież jak powyższy książę urodziła się za panowania jej rodziny (4 lutego 1921) zmarła zaś 1 kwietnia 2012 roku, prawdopodobnie z przyczyn naturalnych.  

Wiele zagranicznych mediów przekazuje, iż to właśnie na Neslisah zakończyła się dynastia, co jest błędnym zrozumieniem przekazów Tureckich. Neslisah była ostatnią żyjącą osobą urodzoną za panowania dynastii, nie ostatnim potomkiem. 



*Aktualnie żyje 25 książąt  w linii prostej, z czego 6 jest niepełnoletnich oraz 13 Sułtanek (2 niepełnoletnie)

*Najstarszym potomkiem w linii prostej jest Osman Bajazyd II ur. 23 czerwca 1924, który został kierownikiem domu i gdyby sułtanat powrócił, zasiadłby na tronie.



 
*Z kolei  najmłodszym jest Książę Cem Omer 
ur. 7 sierpnia 2015 roku.
  

*Na zdjęciu Sehzade Cem Omer (1 rok) ze starszym bratem Sehzade Ziyaeddin Resad (4 lata) oraz Ojcem Sehzade Mahmud.                       
                                                         

<-- Pozostali niepełnoletni książęta (Sultanzade) oraz Sułtanka, żyjący do dnia dzisiejszego w Londynie.
Po kolei od lewej:
- Sultanzade Lysander Cengiz (13 lat)
- Tatyana Aliye Hanimsultan (11 lat)
- Sultanzade Maximilian Ali (16 lat)
- Sultanzade Ferdinand Ziya (10 lat)
- Sultanzade Cosmo Tarik (15 lat)

Kosem Sultan

Mahpeyker Kosem Sultan ur. 1590, zm. 2 września 1651
( Mahpeyker - twarz, o kształcie księżyca; Kosem - ambitna, liderka, przywódczyni, wszystko co najdroższe sercu ). Pochodziła z Grecji, prawdopodobnie była córką greckiego duchownego z Kefalonii, a jej prawdziwe imię to Anastasia. Została porwana i sprzedana na targ niewolników, na którym zakupił ją bośniacki Beyberbey, a następnie wysłał w podarku do Stambułu, gdzie w wieku 15 lat trafiła do haremu Ahmeda I. Od pierwszej nocy spędzonej z Ahmedem stała się jego oficjalną faworyta. Owinęła sobie sułtana wokół palca, do tego stopnia, iż mogła robić dosłownie wszystko. Kiedy Ahmed przebywał w Stambule, ta brała udział w obradach divanu. Podobno nawet sama zaczęła dobierać posłów, którzy mogą zasiadać w radzie, a często byli tam, dzięki łapówkom, które otrzymywała od paszów, by wpuściła ich na obrady.

Ahmed wierzył w każde jej słowo i przez nią druga jego faworyta - Mahfiruz - była często bita za niewinność. Wystarczyło, że zdenerwowała Kosem i ta wymyślała odpowiednią bajeczkę Ahmedowi. Część źródeł podaje, iż Kosem miała ślub z Ahmedem, jednak jego data nie jest znana. Mimo tego większa część obstaje przy tym, że do oficjalnego ślubu, jaki miała Hurrem z Sulejmanem nigdy nie doszło. Po śmierci Ahmeda; Kosem i Halime połączyły siły, aby obsadzić na tronie chorego brata Ahmeda - Mustafę. Kosem współpracowała z Halime tylko dlatego, by nie dopuścić, aby syn Mahfiruz - Osman - zasiadł na tronie.
Dzięki m.in. Kosem na tronie po Ahmedzie zasiadł jego brat Mustafa, który stał się marionetką w rękach jej oraz Halime.  W 1623 roku na tronie zasiadł jej syn Murad, ( który w tej chwili miał 11 lat ) a ona stała się Regentką oraz Valide Sultan. Przez pierwsze 5 lat panowania Murada, Kosem miała władzę nad wszystkim, była z czasem traktowana jak padyszach, a samego Murada władza nie wiele interesowała. Podobno był  szalony oraz uzależniony od narkotyków, niektórzy twierdzą, iż Murad wolał spędzać czas w męskim towarzystwie, a Kosem nie kontrolowała jego poczynań. Po 5 latach od objęcia tronu podobno pod chwilą złości, gdy pokłócił się z matką, odebrał jej wszystkie dojścia do władzy i nie pozwolił  nawet by go wspomagała, czy w inny sposób wtrącała się w politykę. Podobno chciał ją nawet zesłać na wygnanie, jednak złość na matkę miała mu szybko przejść i zrezygnował z tego pomysłu. Murad wprowadził politykę ostrą i zimną, a nawet i krwawą. Jeśli się mu sprzeciwiono, czy podważono jego decyzję, bądź głośno ją komentowano - nakazywał egzekucję tych ludzi. Mimo wszystko, dzięki jego rządom Imperium zaczęło wychodzić powoli na prostą z upadku. Murad miał być osobą bardzo Bogobojną, co Kosem wykorzystywała. Pewnego dnia, gdy ten przebywał  w koszarach z wojskiem, w Topkapi miał uderzyć piorun, a Kosem poszła do syna i zaświadczyła, iż jest to znak od wszechmogącego, który nie może już dłużej patrzeć na to co on wyprawia.

Wystraszony Murad przestał się narkotyzować i pić, a nawet wprowadził zakaz dla całego państwa pod groźbą kary. Murad w 1635 roku nakazał stracić swego brata Sulejmana oraz przyrodniego brata ( syna Mahfiruz ) Bajazyda. Nie do końca jest wiadomo czym sobie zasłużyli na tą śmierć, ale większość uważa, iż maczała w tym palce Kosem tylko nie do końca wierzyła, iż Murad zabije jej własnego syna. Do kolejnej śmierci własnego syna Kosem doprowadziła w 1638, gdzie Murad wydał wyrok egzekucji swego brata Kasima, który był najbardziej utalentowanym umysłowo dzieckiem Kosem. Podobno mimo trzymania go w klatce, został potajemnie uczony, a niektórzy porównują go do Cihangira, ( syna Sulejmana ) ale bez garba. Kosem wiedziała, że na Kasima nie będzie miała już żadnego wpływu, gdyż był za mądry, by sobie na to pozwolić. Przekazała wiadomość Muradowi, iż Kasim potajemnie się uczył; w większym stopniu niż na to zezwolono. Murad był wściekły, aczkolwiek szykował się na kampanię i nie miał czasu na wydanie wyroku. Z kolei Kosem powiedziała Kasimowi, iż Murad oczekuje go w Bagdadzie, gdyż chce by ten mu towarzyszył. Ucieszony Kasim wyruszył w drogę i nie spodziewał się, że wszystko to było zamachem na jego życie. Murad, gdy zobaczył Kasima w Bagdadzie, nakazał jego egzekucję.

W chwili śmierci Murad nakazał egzekucję ostatniego brata Ibrahima, a tym samym ostatniego Osmańskiego męskiego potomka (podobno chciał, aby Chan Krymu zasiadł na Osmańskim tronie, przez co wielu twierdzi, iż miał z nim romans). Rozkazu Murada nie wykonano, obawiano się przerwania Osmańskiej linii (Murad nie pozostawił po sobie męskich potomków, gdyż wszyscy zmarli, jedynie ostała się nałożnica w ciąży, która niekoniecznie musiała urodzić księcia). Kosem miała zagrodzić drogę i przekupić katów, idących do Ibrahima. Murad prosił matkę, by pokazała mu ciało zmarłego brata, ta jednak powiedziała mu, iż Ibrahim nie żyje i został już pochowany więc nie mogą mu pokazać ciała. Kiedy Murad zmarł na tronie zasiadł Ibrahim - chory psychicznie i zdegenerowany przez złote klatki. Kosem znowu miała pełnię władzy i rządziła za syna, który był potworem. Nakazywał wymordować cały Harem dla jednej swojej Haseki, chciał zabijać swoje dzieci, przez co były przed nim chowani, a zwłaszcza synowie. Oprócz tego był uzależniony od współżycia; napadał nałożnice w ogrodzie i gwałcił. Pewnego razu nakazał porwać sobie córkę Seyhulislama, którą wykorzystał i odesłał do domu, gdzie wkrótce zmarła. Kosem nie umiała zapanować nad synem więc przymykała oko, na to co wyprawiał, a ona zajęła się polityką. Jednak Ibrahim również miał spore udziały w polityce i z tego, co Murad wyprowadził na prostą, Ibrahim pogłębił i sprowadził do większego upadku niż było przed Ahmedem. Paszowie wytrzymali z nim 8 lat i wkrótce przez Hezarpara Ahmeda Paszę, wzniecono bunt przeciw Ibrahimowi i uduszono go cięciwą z łuku. Na tronie chciano posadzić syna Ibrahima (6 letniego Mehmeda) Kosem się to nie spodobało, gdyż jej ulubieńcem był inny wnuk.

Więc zorganizowała zamach na 6 latka, jednak jej plan nie wypalił; Turhan w ostatniej chwili ocaliła syna przed katami i Mehmed zasiadł na tronie, a Turhan miała wielki wpływ na młodego sułtana. Kosem sprawowała władzę za Turhan, gdyż uznano ją za zbyt młodą lecz Turhan często wtrącała się Kosem w politykę i przekonywała syna do swoich racji. Jednak taki układ Kosem nie odpowiadał, chciała ponownie posadzić na tronie swego ulubieńca - Sulejmana (syna Salihy uległej Kosem) i 2 września 1651 postanowiła wykonać ponowny zamach na życie Mehmeda, jednakże jej plany nie zdążyły się nawet wcielić w życie. Turhan dowiedziała się, co planuje Kosem i rozkazała, bądź własnoręcznie zabiła Kosem w Hammamie jej własnymi włosami, albo zasłoną. Istnieje również wersja, iż została uduszona naprzeciw meczetu sznurem, a jej ciało rzucono, idącym jej na pomoc Janczarom. Po jej śmierci zamknięto bez wcześniejszego zawiadomienia bazary i Meczety, ludzie nie wychodzili na ulicę, a miasto wymarło na okres do 20 dni. Została pochowana w Grobowcu Ahmeda I, a na jej pogrzebie pojawiły się tłumy ludzi. Zaś sami Janczarzy nie pozostawili tego tak spokojnie i wzniecali bunty przeciw Mehmedowi i Turhan.

Jest uważana za najwspanialszą oraz najpotężniejszą sułtankę sułtanatu kobiet. Niektórzy stawiają ją na równi z Hurrem, ale większość stawia ją ponad Hurrem.

Kosem nie kochała swoich córek wydawała je jak najszybciej za mąż, większość z nich wyszła po raz pierwszy wzięły ślub do 10 roku życia. Kosem chciała się ich pozbyć, nie miała ochoty się nimi zajmować. Wątpliwy jest również jej stosunek do synów mówi się, iż kochała tylko dwóch z nich Mehmeda i Murada (oraz duchowo Osmana syna Mahfiruz) Mehmeda dlatego, iż dał jej władzę, a Murada przez to, że Janczarzy go kochali i dzięki temu zyskiwała ich poparcie.
Kosem miała wielki udział w działalności charytatywnej, zwłaszcza angażowała się w pomoc sierotom, przez co zaczęto o niej mówić "Matka Świata", oprócz tego pomagała biedakom. Wybudowała meczety oraz sponsorowała inne działania budowlane poddanych paszów. Pomagała na ziemiach świętych, a  ludzie ją uwielbiali, tak samo jak Janczarzy. Kosem kochała konie i wydawała na nie mnóstwo pieniędzy, a jej majątek był ogromny.

Prawdopodobnie miała ciemniejszą karnację, czarne włosy i ciemne oczy, a jej figura była dość kształtna, ale nie była otyła.

Dzieci:
1. Mehmed ur. 8 Marca 1605, zm.12 kwietnia 1621 (zamordowany przez Osmana II)
2. Ayse Sultan ur. (8marca)1605, zm. 1657
3. Fatma Sultan ur. 1606, zm. 1680
4. Geverhan Sultan ur. 1608, zm. 1660
5. Orhan ur. 1609 zm. 1612, (niepewny)
6. Hanzade Sultan ur. 1609, zm. 23 września 1650
7. Selim ur. 27 czerwca 1611, zm. 27 lipca 1611 (niepewny)
8. Sulejman ur. (27 lipca) 1612, zm. 23-27 lipca 1635
9. Murad ur. 27 lipca 1612, zm. 8 luty 1640 (późniejszy Murad IV)
10. Atiker Sultan  ur. (listopad) 1614, zm. 1675
11. Kasim ur. (listopad) 1614, zm. 1638 (mówi się, iż urodził się w Listopadzie, gdyż to oznacza jego imię, jednak nie jest to pewne)
12. Ibrahim ur. 5 listopada 1615, zm. 18 sierpnia 1648
13. Zeynep Sultan ur. 1616, zm. 1620 (niepewna)

Kosem z synem Muradem IV, bądź Ibrahimem I ---->

Mahfiruz Hatice Sultan

 Mahfiruz Hatice Sultan ur. 1590 roku, zmarła 26 października 1620, Mahfiruz-szczęśliwa, piękna, Hatice- wczesna. Pochodziła najpewniej z Kaukazu, ale istnieje też teoria, iż urodziła się na ziemiach należących dzisiaj do Serbii. Jej ojcem prawdopodobnie był Mirza Alkas Bey, a jej prawdziwe imię brzmiało Maria bądź Eudoksja. Możliwe, że była spokrewniona z Mahidevran Sultan oraz Halime. Do alkowy Ahmeda została wybrana przez Handan, a jej rola miała ograniczyć się do dania chorowitemu Ahmedowi potomka. Najpewniej Mahfiruz miała ciemne włosy, zielone oczy i piękną figurę. Jej życie w haremie do najłatwiejszych nie należało, gdyż na jej drodze stanęła Kosem Sultan. Obie panie od samego początku mocno się nie dogadywały. Jej rywalka miała ją poniżać przy każdej nadarzającej się okazji oraz doprowadzać do sytuacji, gdy ciemnowłosa miała być bita za każde przewinienie. Jednak to ona była matką najbardziej utalentowanego syna Ahmeda - Osmana. Chciała, aby jej potomek rządził własnymi zasadami, dlatego też nie miała ochoty wtrącać się w politykę - Osman, który zasiadł na tronie w wieku lat 14 od początku rządził sam, czasami kobieta miała mu podpowiedzieć, co powinien zrobić, jednak nie wywierała na nim wielkiej presji, by ten koniecznie wykonał to, co ona powiedziała. Inna sprawa była w sytuacji relacji Osmana z dziećmi Kosem. Tutaj wywierała ona na jedynaku wielki wpływ, aby miał takie samo podejście do synów swojej rywalki, jak ona sama do niej. Mahfiruze niedługo po objęciu tronu najprawdopodobniej została przez syna (bądź wcześniej przez Ahmeda) odesłana do starego pałacu, gdzie zmarła. Przyczyny jej śmierci nie są dokładnie znane, aczkolwiek istnieje teza, iż została otruta na rozkaz Kosem. Niektórzy też twierdzą, że na polecenie swego syna. Jednakże tu również są dwie tezy. Jedna mówi, że Osman kochał i szanował matkę, a druga wersja, iż swą miłość przelał na Kosem i to ją bardziej preferował niż własną rodzicielkę.
      Dała Ahmedowi czwókę dzieci:
- Osman, ur. 3 listopada 1604, zm. 20 maja 1620 (przyszły sułtan Osmana II)
- Hatice Sultan, ur. w 1608 roku, zm. w 1610.
- Bajazyd, ur. w 1613 roku, zm. 23 lipca 1635.
- Huseyn, ur. w 1614 roku, zm. w 1617. W niektórych źródłach istnieje jako Mehmed i jest mylony z synem Kosem oraz uznawany, iż wcale nie był jej latoroślą, a właśnie Mahfiruze, jednak jest to błędne myślenie. Daty narodzin tych dwóch chłopców różnią się, a sam sułtan mógł mieć dwóch i więcej synów o tym samym imieniu, jak bylo i zostało udokumentowane z synami Murada II - miał on dwóch potomków o imieniu Ahmed, żyjących w tym samym czasie.

Ayse Hafsa Sultan

Ayse Hafsa Sultan - ur. 5 grudnia 1479, zmarła 19 marca 1534. Córka Chana Krymu Mengli I Giray. Jako młoda dziewczynka została żoną księcia Selima, późniejszego Sułtana Selima I. Ayse nigdy nie odwzajemniała miłości do niego, uważała go za osobę bezwzględną i okrutną, gotową zabić wszystkich, byleby tylko mu nie zagrozili. Miała schować syna przed nim, aby ten go nie zamordował, jak zrobił to z innymi męskimi potomkami. Pewnego razu, gdy Selim dowiedział się, iż jego synowie zostali ukryci (Sulejman, Orhan, Korkut i Musa) postanowił rozesłać po nich zatrute rzeczy, a ten który przeżyłby tę próbę, zostałbym sułtanem (co odgórnie było skazaniem na śmierć, gdyż cała czwórka bez problemu zostałaby otruta). Pierwszą osobą, która miała otrzymać skażony kaftan był Sulejman, ale Hafsa wyczuła, że z okryciem jest coś nie tak. Tym samym uchroniła księcia przed śmiercią. Selim został zaskoczony, stwierdził, iż Sulejman jest wybrankiem Boga i utorował mu drogę do tronu, zabijając resztę braci oraz każdego męskiego noworodka, a czasem i nawet nałożnicę w ciąży.

        Ayse stała się pierwszą kobietą używającą tytułu Valide Sultan. Wcześniej istniało inne miano- mehd-i ulya - oznaczające "kolebka najwyższej". Była kobietą bardzo dostojną, o ciemnych włosach, uwielbianą przez lud. Prowadziła działalność charytatywną, organizowała festiwale, gdzie wydawano posiłki ubogim, a zebrane pieniądze przekazywano na cele dobroczynne.
        Sulejman bardzo kochał matkę i szanował jej słowo, lecz potrafił się jej również sprzeciwić, gdy sytuacja tego wymagała. Ayse od samego początku łagodziła wszelkie spory pomiędzy żonami Sulejmana, a zwłaszcza między Mahidevran i Hurrem. Valide do momentu pojawienia się rudowłosej faworyzowała matkę Mustafy i ją najczęściej wysyłała synowi do alkowy. Zmieniło się to, gdy w jego życiu zagościła Hurrem. Sułtanka uważała, iż jest ona mądra i godna jej latorośli. Pod koniec swego życia, matka sułtana zachorowała, a Sulejman sprowadził dla niej wybitnego lekarza Muslihddin'a Efendiego, którego eliksiry i lekarstwa uratowały jej życie. Ona sama mianowała go swoim najważniejszym sługą (Muslihaddin później wkupił się w łaski padyszach i został jego kompanem na wojnach).
       Zmarła 19 marca 1534, najprawdopodobniej na zawał, bądź inną chorobę serca. Została pochowana w Meczecie Selima I Groźnego. Jej grób został zniszczony 1884 roku przez trzęsienie ziemi i obecnie nie wygląda tak, jak prezentował się pierwotnie.
      Urodziła najpewniej 4 dzieci:
- Sulejman (późniejszego Sulejmana Wspaniałego), ur. 6 listopada 1494
- Hatice Sultan, ur. w 1496
- Fatma Sultan, ur. w 1500
- Hafsa Sultan, ur. w 1500

Hospicjum ufundowane przez Ayse
(szpital psychiatryczny) --->

Mihrimah Sultan

Mihrimah (słońce i księżyc), drugie dziecko sułtana Sulejmana i sułtanki Hurrem. Urodzona 21 marca 1522, zmarła 25 stycznia 1578. Prawdopodobnie urodziła się w dzień równonocy, na co wskazywać ma jej imię. W 1539 roku została zmuszona do ślubu z Rustemem Paszą, późniejszym Wielkim Wezyrem. Mimo, iż nie kochała go jak kochanka, a bardziej traktowała jak przyjaciela, ich związek początkowo opierał się na nienawiści jej do niego. Potem jednak stał się bardzo udany. Podobno parę połączyła miłość do pieniędzy i władzy. Córka Sulejmana była jedną z najbogatszych kobiet Imperium Osmańskiego. Z własnej kieszeni miała zafundować ojcu całą flotę na wojnę z Wenecją, bądź świętą ligą oraz, by nie płacić podatków, udzielała się charytatywnie. Podobno miała swoją wielką nieszczęśliwą miłość, którą ulokowała w Sinanie (architekcie). Mężczyzna odwzajemniał uczucia sułtanki, dla swojej ukochanej wybudował nawet na swój koszt meczet oraz hammam. Mihrimah miała wymóc na Sulejmanie udział w wojnie, na co sułtan miał się zgodzić. Dzięki temu sułtanka towarzyszyła ojcu prawdopodobnie w bitwie pod Gizą. Była ona towarzyszką rodziciela, jeździła z nim po całym Imperium. Hurrem nakazała tytułować Mihrimah "słońcem i księżycem" oraz "piękną sułtanką". Według większości źródeł Mihrimah była poniekąd podać się na Osmanów typowo, miała być otyła, niska. Posiadała małe brązowe oczy oraz włosy tegoż samego koloru. Według pozostałych źródeł była naprawdę przepiękną kobietą, a o jej urodzie miały krążyć legendy po całym świecie (jednak nadal odstawała od swoje siostry Raziye).
 
         Po śmierci matki przejęła rolę Valide Sultan dla Sulejmana, a następne sprawowała tę funkcję dla swojego brata Selima. Została pochowana w grobowcu swojego ojca w Meczecie Suleymaniye. Przyczyna jej śmierci jest nieznana: prawdopodobnie zmarła naturalnie, aczkolwiek niektóre źródła podają również wersje z otruciem bądź rakiem.
Urodziła trójkę dzieci:
Ayse Humasah ur. 1541, zm. 1594
Murad Bey ur. 1545, zm. ?
Mehmed Bey ur. 1546, zm. ?
Relacje rodzinne:
Sulejman-> Mihrimah - była oczkiem w głowie ojca, co często wykorzystywała do swoich celów. Z tego przywileju korzystała również Hurrem. Mihrimah spędzała mnóstwo czasu u boku sułtana.
Hurrem->Mihrimah - była idealną kopią swojej matki, charakter miała w pełni odziedziczyć właśnie po niej. Hurrem często wykorzystywała Mihrimah do swoich celów, bądź do udobruchania Sulejmana.
Mustafa-> Mihrimah - ich relacje były bardzo dobre, Mihrimah kochała brata.
Mehmed-> Mihrimah- nie da się ukryć, iż Mehmed i Mihrimah byli ze sobą najbardziej zżyci. Kiedy zmarł, Mihrimah bardzo mocno to przeżyła.
Raziye-> Mihrimah - ich kontakty były złe, Mihrimah miała zazdrościć siostrze urody, a z kolei Raziye miała być zazdrosna o jej kontakty z ojcem. Sułtanki nie dogadywały się i często kłóciły.
Selim-> Mihrimah -podobno Mihrimah nigdy nie przepadała za Selimem, zawsze obstawała za starszym bratem Mehmedem, a później za młodszym, ale zdolniejszym, Bajazydem - po jego śmierci jednak musiała zadbać o dobre kontakty z rudowłosym księciem.
Bajazyd-> Mihrimah- jak wiadomo, Mihrimah go wspierała i mieli ze sobą bardzo dobre kontakty
Cihangir-> Mihrimah- mimo wszelkich opinii na temat brata Mihrimah miała poświęcać mu dużo uwagi, podobno była nawet powiernicą jego sekretów.